χαμός

Πήρε μια βαθιά ανάσα και προχώρησε. 
Μπήκε καθυστερημένη στην αίθουσα.
Έκλεισε την πόρτα πίσω της και κοίταξε την τάξη. Καθισμένοι ήσυχα ένας ένας στα θρανία τους (προληπτικά μέτρα κατά του νέου ιού της γρίπης) την κοιτούσαν. 
Πολλά ήταν διαφορετικά σήμερα. Είχε μία εβδομάδα να δώσει το παρόν μα σε αυτές τις μόλις εφτά ημέρες είχε αλλάξει πολύ. Τα χρόνια της που μέχρι τώρα δεν φαινόντουσαν είχαν γραφτεί πια στο πρόσωπό της μέσω των χαραγμένων της ρυτίδων, 52. Τα χείλη τις είχαν κρεμάσει από μία βαθιά μελαγχολία, τα μάτια της πίσω από τα γυαλιά μυωπείας εμφανίζονταν κουρασμένα, πρισμένα από το κλάμα και με μελανές σακούλες αϋπνίας κάτωθέν τους. 
Εκείνη προχώρησε προς την έδρα με γρήγορα βήματα μα σε αντίθεση με τις άλλες φορές τα έσερνε, πιο βαριά μα παράλληλα ασταθή. Απέστρεψε το βλέμμα της από τους μαθητές και τις μαθήτριες, θέλοντας να μην βλέπει τη λύπησή τους και ξεκίνησε αδιάφορα το μάθημα.
"Ποιος ασχολήθηκε με τις ασκήσεις;" ... φωνή βοώντως εν τη ερήμο...
Κάποιος μαθητής σηκώθηκε μετά από δύο λεπτά στο πίνακα και άρχισε να λύνει την άσκηση. Τον κοιτούσε αλλά το βλέμμα της φαινόταν να τον διαπερνά και να χάνεται σε άλλο πλανήτη. Όλη μέρα το μόνο που άκουγε από συναδέλφους καθηγητές και μαθητές ήταν "Συλλυπητήρια" άλλη μια φορά να το άκουγε ένιωθε πως θα εκραγή.
"...κυρία;" Η φωνή του μαθητή την επανέφερε λίγο και αμέσως σηκώθηκε να τον βοηθήσει. Με την λευκή κιμωλία να αντιτίθεται στα μαύρα που φορούσε άρχισε να λύνει την άσκηση γυρίζοντας την πλάτη της στα αδιάκριτα βλέμματα των παιδιών. 
Έτσι κύλησε και η υπόλοιπη ώρα του μαθήματος . Η φωνή της, που μέχρι πρότινως ακουγόταν μέχρι το γραφείο των καθηγητών όταν έκανε μάθημα στο Β2, έβγαινε πολλές φορές βραχνή, αδύναμη από μέσα της. Οι μαθητές του τμήματος, που κάφροι καθώς είναι από την αρχή της χρονιάς της έκαναν δύσκολή τη ζωή και οι μαθήτριες που σχημάτιζαν πηγαδάκια μη δίνοντάς της σημασία, σήμερα αμίλητοι, αγέλαστοι, πληροφορημένοι για το χαμό της μητέρας της, απλά την κοιτούσαν. 

Και χτύπησε το κουδούνι. Δεν κάθησε να τους βάλει ασκήσεις για το σπίτι, άνοιξε πριν τους μαθητές την πόρτα της αίθουσας και βγήκε έξω. Κατέβηκε γρήγορα τις σκάλες και τρέχοντας σχεδόν εξήλθε από την είσοδο των καθηγητών στην αυλή. Βιαστικά άναψε τσιγάρο. Τα χέρια της έτρεμαν και από τα μάτια της άρχισαν να κυλούν δάκρυα. "Μάνα πού είσαι;"