Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2014

Ο Νόμος της ζωής

Βγήκα θαρρώντας θα χαθώ
στη μαύρη νύχτα.
Δεν υπολόγισα όμως
τους κατασκόπους του ουρανού.

Μύρια αστέρια, προβολείς,
να λούζουν φως την ενοχή μου,
και το φεγγάρι δικαστής
να φυλακίζει μια για πάντα την ψυχή μου.

Για το έγκλημά μου ουδείς θα αναρωτηθεί.
Όταν καρδιά και σώμα σε πρέπει συμβιβάζονται,
είναι γνωστό το αντίτιμο
του Νόμου της ζωής.

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2014

Ο παρατηρητής

Δωμάτιο σκοτεινό, σε φυγά να ταιριάζει.
Κι όμως ανοιχτό σε περίεργα βλέμματα.
Μια ορθάνοιχτη μπαλκονόπορτα μόλις κρυφτεί για τα καλά ο ήλιος,
μια στρογγυλή πολυθρόνα να καλύπτει το μικρό μπαλκόνι
και κείνος, κάπου κάπου χωμένος στη δερμάτινη αγκαλιά της
να ατενίζει τον κόσμο που περνά.

Δεν άντεξα ένα βράδυ και πλησίασα
Εκείνος για καλή μου τύχη έλειπε απ τη θέση του
και μπόρεσα για πρώτη φορά να φωτογραφίσω στη μνήμη μου
το σκοτεινό του καταφύγιο.

Πάνω απ τα σκουριασμένα, πυκνοβαλμένα κάγκελα
έβλεπα τις λευκές, μισόκλειστες ντουλάπες του απέναντι τοίχου.
Ρούχα κρέμονταν απ τις πόρτες τους, και μια γραβάτα επίσης,
σε χαλαρό κόμπο έτοιμη να φορεθεί.
Πλάι βρισκόταν μια πόρτα με έναν ωοειδή καθρέπτη κολλημένο πάνω της
και ύστερα... ύστερα τίποτε.
Τίποτε άλλο δε μπορούσα να διακρίνω.

Ξάφνου άκουσα βήματα να πλησιάζουν στο μπαλκόνι
Έσκυψα από κάτω και αφουγκράστηκα.
Ο άντρας έριχνε τώρα το βάρος του στα κάγκελα
που έτριξαν ελαφρά, και αναστέναξε.

"Η ζωή μας τι είναι; Να:
Λίγες ώρες που διαβαίνουν.
Μόνο η πρώτη μας γεννά
κι όλες οι άλλες μας πεθαίνουν."*

Αυτό είχε προσκομίσει άραγε μετά από τόσο καιρό παρατήρησης;
Κρίμα, σκέφτηκα, και έκανα να φύγω.

"Ας είναι", είπε τότε,
"Τα βιβλία έχουν πάντοτε περισσότερο πνεύμα από
τους ανθρώπους που συναντάμε.."*

Και καθισμένος πια στην πολυθρόνα του, διάβαζε.

*1: Αθάνας Γεώργιος, "Η ζωή μας"
*2: Κάντες ντ' Αλμπάνυ  

Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2014

Ψάχνοντας τις λέξεις

Όταν διακαώς επιθυμείς να ζήσεις
ακόμη και άσημα συμβάντα και άνθρωποι
αποκτούν τιτάνιες διαστάσεις
στο μυαλό, στην καρδιά.

Και πλάθεις, γράφεις, δημιουργείς.
Σε αιθέριες υπάρξεις δίνεις πνοή
ή στα πιο φρικιαστικά γκροτέσκο.
Άλλοτε τον έρωτα εξυμνείς
κι άλλοτε από θλίψη και πόνο καταριέσαι.

Νομίζεις πως ξέρεις,
νομίζεις πως ζεις.

Κι όταν αληθινός έρωτας σε συνεπάρει,
όταν πρωτόγνωρη ένταση
υπνωτίσει σκέψεις και αισθήσεις.

Οι λέξεις έχουν χάσει τη γεύση και το χρώμα τους,
είναι λειψό το νόημά τους
για να αιχμαλωτίσει την πραγματικότητα.

Κι όταν έρθει αίφνης το τέλος, 
όταν άλγος κοντέψει να σκίσει την καρδιά

Οι λέξεις έχουν χάσει την ιαματική, λυτρωτική τους δύναμη
Και η φαντασία γεννά μόνο μαύρες, άμορφες μάζες.

Όταν μάθεις,
όταν ζήσεις
Θαρρείς τίποτα δεν φτάνει να περιγράψει
την αίσθηση, 
τη γνώση,
την αγάπη,
τη ζωή.

Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2014

Αλκοόλ


Καίει στο στήθος το αλκοόλ.
Κυλούν βουβά τα δάκρυα απ' τα μάτια
Κλεισμένα νιάτα, 
σε μπουκάλι αδειανό.


Γουλιά γουλιά 
και θολώνει το βλέμμα.
Γουλιά γουλιά 
και αταξία στο μυαλό.


(Μ)Πλέξαν οι μοίρες επιθυμίες και θύμισες κουβάρι.
Για να μη βρω γιατρειά ούτε στον ύπνο που χάρισε η ζάλη.

Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2014

Δεν ξέρεις ποιον να εμπιστευτείς

Πώς ανοίγεσαι;
Σε έναν άγγελο με κόκκινα φτερά,
διαβόλου αξιώματα


Πόσο εύκολο είναι να αφεθείς;
Στον ξένο που απρόσμενα σου προσφέρει θαλπωρή
Σε κείνον που στο βλέμμα του αντανακλάσε μόνο εσύ.
Ούτε ίχνος της δικής του ζωής, ψυχής.


Πόσο εύκολο είναι;
Πόσο σωστό είναι;


Δεν ξέρεις ποιον να εμπιστευτείς.

Κι αν το κάνεις;
Πώς; πώς κάνεις πίσω
όταν τα φτερά μαυρίσουν
και ανοίξουν πιο μεγάλα και σε τυλίξουν,
σε πνίξουν.




Πώς κάνεις πίσω;
Πώς θα σώσεις τον εαυτό σου;

Δεν παίρνεις τη ζωή στα χέρια σου
όταν αποφασίζεις για το τέλος της.
Μάθε να πολεμάς, να ζεις.

Εσύ και μόνο εσύ μπορείς να κλείσεις τις πληγές σου.
Οι άλλοι μόνο προσωρινά θα τις καλύψουν
φυσώντας αστερόσκονη στα μάτια, τη λήθη.
Πριν άλλες, βαθύτερες σου ανοίξουν στο σώμα.

Εσύ και μόνο εσύ, πλήρως θα τις μπαλώσεις.
Κανενός άλλου δεν είναι αληθινή η προσφορά

 
Εμπιστοσύνη μη δείξεις πουθενά.

Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2014

η ζωή...


Γραμμένη σε βιβλίο η ζωή
Κάθε άνθρωπος και στιγμή
νέο κεφάλαιο
Το μελάνι ανεξίτηλο, οι σελίδες άτρωτες
σε μανιασμένα ξεσπάσματα,
που ζητούν να τις κάψουν ή να τις σκίσουν
Εκλιπαρώντας έτσι πονεμένες μνήμες να σβήσουν.


Αποτυπωμένη σε δέντρο η ζωή
Κάθε άνθρωπος και στιγμή
ένας ακόμη κύκλος στα βάθη του κορμού του,
ένα ακόμη κλαδί να απλώνεται ψηλά, τα όνειρά του.
Διαλύονται εκείνα, σπάνε τα κλαδιά
Επιθυμεί η ψυχή να μπολιάσει αλλού από την αρχή
και ρίχνει με ορμή τσεκούρι κοφτερό
στις πληγές της.
Φάρμακο φωτιάς το ατσάλι, που καυτηριάζει
φανερώνοντας όμως έτσι τους κύκλους,
χαραγμένους για πάντα στην καρδιά

και στο νου...


Γιατί παρότι θέλησα να φύγω,
να σβήσω καθετί,
η μνήμη και το σώμα μου έτρεξαν ξωπίσω μου
ουρλιάζοντας, δε μπορείς!!