Το να σε περιτριγυρίζουν εκατοντάδες άτομα δεν σημαίνει απόλυτα πως δεν νιώθεις μόνος. Η μοναξιά ακόμη και τότε ξέρει πώς να σε πλησιάσει. Μία αδιάφορη ματιά, μία γρήγορη προσπέραση, ένα κενό βλέμμα, σε κάνουν από τη μια στιγμή στην άλλη να αισθάνεσαι τόσο αποκομμένος. Το βήμα επιβραδύνει, ο χρόνος σιγά-σιγά παγώνει ενώ τα μάτια γδύνουν με ταχύτητα φωτός την ατμόσφαιρα ψάχνοντας απεγνωσμένα ένα οικείο πρόσωπο μέσα στο γεμάτο σκιές όχλο.
Αλίμονο αν το πρόσωπο δεν βρεθεί! Τότε η ψυχή γεμίζει μονομιάς απελπισία και θλίψη. Χάνεται μέσα σε μάταιες σκέψεις και σκόρπιες εικόνες προσπαθώντας ακόμα να εντοπίσει κάποιον γνωστό της, κάποιον που θα λάμψει και θα ξεχωρίσει από την άγνωστη μάζα που την περιβάλλει. Γυρεύει ένα ζεστό χαμόγελο, ένα φιλικό χτύπημα στον ώμο, μια ασφαλή αγκαλιά να κουρνιάσει μέσα της, μα αντί γι’ αυτά την κατακλύζει η ψυχρότητα και η συνεχής απόρριψη του κόσμου.