Παίζοντας με το χρόνο

Έχουν υπάρξει άπειρες φορές που θέλω να γυρίσω το χρόνο πίσω. Να ξαναρχίσω κάτι από την αρχή και να το κάνω διαφορετικά, εφόσον θα έχω μάθει από τα τυχόν λάθη μου. Ή απλούστατα να ξαναζήσω κάτι μαγικό, κάτι που κράτησε λιγότερο απ’ όσο ήθελα, λιγότερο απ’ όσο χρειαζόταν, μα ήταν υπέροχο.

    Υπάρχουν πάλι φορές, που εύχομαι να μπορούσα να μεταφερθώ στο μέλλον. Είτε είμαι ανυπόμονη να ζήσω ένα γεγονός, οπότε «τρέχω» τον χρόνο θέλοντας να φτάσει η πολυπόθητη στιγμή, είτε προσπαθώ απεγνωσμένα να ξεφύγω από μία άλλη την οποία, ικέτισσα παρακαλώ να τελειώσει όσο πιο γρήγορα και πιο ανώδυνα μπορεί.

    Επίσης έχω ζήσει στιγμές, όπου θα ήθελα ο χρόνος να παγώσει, να σταματήσει να κυλά αδιάφορος από μπροστά μου. Αυτό όμως είναι και το μοναδικό που έχω πετύχει. Μέσω μίας αγαπημένης ενασχόλησης, της φωτογραφίας, αποθανατίζω κάθε στιγμή και γεγονός που θέλω να μείνει χαραγμένο στη μνήμη μου, όπως ακριβώς το έζησα. Μόνο έτσι κερδίζω λίγους πόντους απέναντι στη «μάχη» μου με το χρόνο, αλλά ούτε να σκεφτώ την ελπίδα για νίκη, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει, για μένα.

    Οι μόνοι που βγήκαν κερδισμένοι από αυτή την μάχη –και μπορεί να βγουν κι άλλοι στο μέλλον- είναι όσοι πεθαίνοντας έμειναν ζωντανοί. Ίσως να ακούγεται λίγο οξύμωρο μα είναι η μεγάλη αλήθεια. Συγγραφείς, ποιητές, φιλόσοφοι, ζωγράφοι, γλύπτες, εφευρέτες, μα και θαρραλέοι πολεμιστές έφυγαν από τη ζωή κι όμως τα πνευματικά τους έργα, ή ανάλογα τα ηρωικά τους κατορθώματα και οι εφευρέσεις τους, έχουν μείνει ζωντανά να τους θυμίζουν μέσα στα χρόνια που περνούν.

    Ο άνθρωπος χάρη στις ανακαλύψεις του κατάφερε μέσω της φωτογραφικής μηχανής να αιχμαλωτίσει τον χρόνο στο χαρτί.

    Ποιος ξέρει τι θα επακολουθήσει…

    Όλοι προσπαθούμε να κάνουμε ΚΑΤΙ στη ζωή μας, παλεύοντας για την υστεροφημία μας…

    Όλοι παίζουμε με τον χρόνο, κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό και δευτερόλεπτο που περνά…