Τρίτη 08-03-2011
ώρα 00:37-01:29 π.μ.
Τίποτα, κάτι πρέπει να γίνει να αλλάξει. Πρέπει να φύγω. Το προσπαθώ αλλά το μυαλό μου είναι κολλημένο εδώ, σε αυτά που θέλω να γράψω, σε αυτά που θα μπορούσα να γράψω, σε αυτά που βασανίζουν τη σκέψη μου γιατί δεν θα μπορέσω ποτέ να τα αποτυπώσω σωστά στο χαρτί.Και ύστερα εκείνος. Δίνει πνοή και έμπνευση σε κάθε μου μέρα. Αλλά πρέπει να αντισταθώ για λίγο.
Μόλις τελείωσα ένα βιβλίο. Είχα καιρό να κάτσω να διαβάσω έτσι. Μονορούφι διάβασα τις κοντά 300 σελίδες του και έμειναν χαραγμένες στο μυαλό μου. Δεν μου έδειξε κάτι που δεν ήξερα, απλά μου το επιβεβαίωσε.
Σε κάθε τέχνη το να απομακρύνεσαι από το αντικείμενο σου είναι βάσανο, είναι λάθος.
Δεν μπορώ να κάνω όμως αλλιώς. Δεν ξέρω καν αν αυτό που εκφράζω και έχω μέσα μου αντιστοιχεί σε ένα είδος τέχνης, αλλά πρέπει να το αφήσω για λίγο. Πρέπει να συγκεντρωθώ σε αυτό που μου επιβάλει η πικρή καθημερινότητα και η μικρή μου ηλικία.
Φυσική, μαθηματικά, χημεία, βιολογία... Όλα μπερδεμένα στο μυαλό μου και γω να προσπαθώ. Και η έκθεση. Το μικρό μου αδιέξοδο που γίνεται φυλακή σε κατευθυνόμενα θέματα, τυποποιημένες σκέψεις και βαθμούς που μετράνε το περιεχόμενο, τη δομή και την έκφραση μου. Και ύστερα το ανοιχτό παράθυρο αυτής της φυλακής, μια πρόταση του δοσμένου κειμένου/άρθρου/δοκιμίου και μια παράγραφος 10-15 σειρές, να την αναπτύξω. Αυτές οι λίγες σειρές μου δίνουν παράλληλα με τους πεζούς βαθμούς και την πολυπόθητη ευκαιρία να γράψω.
Νιώθω σαν να μην ανήκω εδώ. Όχι από αλαζονεία ή εγωισμό, παρακαλώ μην με παρεξηγήσετε, απλά έρχονται στιγμές σαν αυτή της γραφής, της έκφρασης, που φαντάζει οξύμωρη η ζωή που ζω με την ψυχή μου. Είναι επίσης στιγμές, ώρες 11 ή 12 το βράδυ που θέλω απλά λίγο να βγω έξω, να περπατήσω, να νιώσω τον αέρα να φυσά στο πρόσωπο μου, να νιώσω το αίμα να κυλά γρήγορο στο σώμα μου σε κάθε βήμα. Έρχονται στιγμές που θέλω να περνώ ώρες ατέλειωτες στην αγκαλιά του χωμένη, χωρίς να με νοιάζει τίποτε και κανένας άλλος.
Έρχονται όλες ετούτες οι στιγμές, και με κάνουν να νιώθω "φυλακισμένη ψυχή" όπως κάποτε με αποκαλούσα, φυλακισμένη σε ένα σώμα σε λάθος ηλικία, με ευθύνες που δεν της επιτρέπουν να ελευθερωθεί στις στιγμές της...
ΥΓ. Τα σχόλια εδώ θα μείνουν κλειστά, στείλτε μου ό,τι σκεφτείται στο maraki_lal@hotmail.com και θα σας απαντήσω, ίσως να να και η τελευταία μου απάντηση μέχρι να ρθει το καλοκαίρι.