Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

Υστερόγραφα

Πολλές φορές τα υστερόγραφα τραβούν το ενδιαφέρον του αναγνώστη περισσότερο από όλα τα άλλα, ή απλά είναι εκείνα που εντυπώνονται περισσότερο στη μνήμη.
Αποφάσισα λοιπόν να αναφέρω μόνο αυτά και τίποτε άλλο, τα υπόλοιπα...έρχονται οσονούπω!!

ΥΓ1. Τα μαθήματα πάνε καλά, οι βαθμοί τετραμήνου ήταν απόλυτα ικανοποιητικοί, αλλά δυστυχώς εγώ ακόμη σκέφτομαι για το τι θα δηλώσω. ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ: τι εκνευριστικό που είναι να ρωτάνε όλοι οι συγγενείς, μα και οι άσχετοι, από δήθεν ενδιαφέρον, πού θα δηλώσω;;!!

ΥΓ2. Δεν σταματάω να γράφω, απλά δεν εχω πολύ χρόνο να καθίσω στον υπολογιστή, για καλή μου τύχη οι σημειώσεις από το κινητό πάνε με bluetooth κατευθείαν στο λάπτοπ οπότε σε 5 λεπτά εχω αναρτήσει κάτι! ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ: από δω και πέρα λοιπόν θα αφήνω συχνότερα κάτι για σας!!

ΥΓ3. Γράφω κάτι μεγαλύτερης έκτασης. Όχι βέβαια πως είναι η πρώτη προσπάθεια αλλά ίσως είναι το πρώτο που θα αναρτήσω εδώ σε συνέχειες! Αν καταφέρω βέβαια να το προχωρήσω... Εχω τόσα στο νου μου που, αν και ο λόγος κυλάει απρόσκοπτα, χάνω λίγο την ουσία! Δεν εχω βρει ακόμη το κύριο γεγονός της ιστορίας και η πρωταγωνίστρια μου φαντάζει λίγο χαμένη στους δρόμους της αφήγησης... Όπως κι εγώ άλλωστε.

ΥΓ4. Τώρα πείτε μου ειλικρινά, αν έβαζα και μία ανάρτηση πριν τα υστερόγραφα τα σχόλιά σας δεν θα ήταν περισσότερα πάνω στα υστερόγραφα; ;)

Φιλιά σε όλους και να γράφεται!

Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

Ευτυχία

Μου είπες κάποτε μέσα στην απαισιοδοξία σου:

Κανείς δεν είναι πραγματικά ευτυχισμένος. H ευτυχία  είναι ένα άγραφο τραγούδι, μια άγραφη μελωδία, ένα άπιαστο όνειρο, μία ονειροπόληση μέσα στη φρίκη της συμβατικότητας.

Και γω, όντας ευτυχισμένη, κολυμπώντας βαθιά στα αισθήματά μου για σένα σου είπα:

Το άγραφο τραγούδι είναι κάθε μας συνάντηση, που ύστερα κάνω στίχους. 
Η άγραφη μελωδία, εκείνη που τους πλημμυρίζει, ατελείωτη σαν τα φιλιά που θέλω να σου δώσω.
Άπιαστο όνειρο εκείνο που θέλω να κάνω πραγματικότητα και να μαι συνέχεια κοντά σου. 
Και ονειροπόληση είναι η σκέψη μου που μαζί με την καρδιά μου ταξιδεύει και έρχεται σε σένα 
όταν η φρίκη της συμβατικότητάς μας, μας κρατάει μακριά.

έμεινες...δεν ήξερες τι να πεις, μόνο με αγκάλιασες σφιχτά

Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2011

τρεις μήνες...

Φεύγω...
Τρεις μήνες θέλω ακόμη και τέλος. Τρεις μήνες που πρέπει να αφοσιωθώ περισσότερο απ όλα στα μαθήματα μου. Δίνω πανελλήνιες φέτος... Έτσι ο υπολογιστής πρέπει να κλείσει.
Η καρδιά μου όμως και το μυαλό μου που βρίσκονται και ταξιδεύουν με ευχαρίστηση εδώ δεν σταματούν. Κάθε τόσο θα σας αφήνω κάτι καινούριο γιατί να εκφράζομαι ούτε τα μαθήματα δεν μπορούν να με σταματήσουν. Τα σχόλια θα είναι ανοιχτά για όσους θέλουν να μου αφήσουν τις σκέψεις τους. Εγώ δυστυχώς δεν θα απαντώ. Αυτό όμως που πραγματικά θα μου λείψει είναι να διαβάζω εσάς. Θα αφιερώσω όμως τελειώνοντας μέρες ολόκληρες για να διαβάσω κάθε σας λέξη, σκέψη, συναίσθημα και έμπνευση. Δε σας ξεχνώ ελπίζω να μη με ξεχάσεται...
Στο επανιδείν!