Πέρασαν δευτερόλεπτα, ίδια με ώρες ολόκληρες. Δε μιλούσε κανείς μας. Πίστεψα πως εξαντλήσαμε πια όλα τα θέματα. Γι αυτό δεν έλεγα κουβέντα. Όσο για λόγια καρδιάς, φοβόμουν την απόκριση σου. Συνήθως με αποπέρνεις, λες ότι βιάζομαι, ή υπερβάλω.
Εσύ δεν μιλούσες, γενικά ήσουν χαμένος στις σκέψεις σου σήμερα. Με στενοχωρούσε η μελαγχολία που διέκρινα στη φωνή σου. Ξαφνικά μέσα στη μονοτονία της απόλυτης σιωπής σε άκουσα. Η φωνή σου φαινόταν να βγαίνει απευθείας από την καρδιά σου. Σιγανή, μα με σθένος.


"Είσαι η ζωή μου μικρή...
κι ακόμη να το καταλάβεις..."  

εγώ συνέχιζα να μη μιλάω...
Πάντα με άφηναν και με αφήνουν άφωνη οι απότομες εξομολογήσεις σου. Ένιωσα όμως τόσο όμορφα. Ήταν υπέροχο και πάνω απ όλα μου το ψιθύρισε η καρδούλα σου που παρά τα όσα περνάει κάθε μέρα και κουράζεται γέρνει σε μένα για παρηγοριά και γω με λαχτάρα ανοίγω τη δική μου και την κλείνω μέσα στο στήθος μου. Την προστατεύω αγόρι μου, από την καθημερινότητα που την εξαντλεί... Από τις όποιες απογοτεύσεις που δέχεται...
Και πάντα αυτό θα κάνω είτε μου το ζητάς είτε όχι...
Θα είμαι κοντά σου... ακόμη κι όταν πέφτεις στη σιωπή...