Αυτό που μπορούσα άνετα να δω ήταν το δεξί μέρος του προσώπου σου.

Αχ τι όμορφα πλασμένο που ήταν το πρόσωπό σου!

Τα ζυγωματικά που έφτιαχναν σκάλες ανάμεσα στα μάτια

και στο πηγούνι σου...

Αναρωτιόμουν τι χρώμα έχουν τα μάτια σου...

Το φως που έπεφτε πάνω τους όταν γύριζες προς το μέρος μου

τα έβαφε με χρυσό, πιο λαμπερό κι από τον ήλιο...

θα θελα να χωθώ μέσα τους για να διακρίνω το χρώμα που τα διακοσμεί...

αχ και πόσο θα θελα να φιλήσω τα χείλη σου...

Έτσι όπως έπαιζαν νευρικά,

όπως περνούσες τη γλώσσα σου πάνω τους...

Έτσι σαρκώδη, τα φανταζόμουν κολλημένα στα δικά μου για ώρες...

Δεν θα ξεχάσω τη στιγμή που γύρισες ολόκληρο το πρόσωπο σου,

και με κοίταξες...

Το βλέμμα μου έπεσε στα χείλη σου,

υγρα όπως ήταν, μισανοιχτα,

θέλησα να μπίξω τα δόντια μου μέσα τους...

Να τα νιώσω να ματώνουν και να γευτώ τη γλυκιά,

χάλκινη γεύση του αίματός σου στη γλώσσα μου...

Να ανακατευτεί με το δικό μου αίμα...

Και ξάφνου είδα τα μάτια σου...

Τα καστανοπράσινα διαμάντια που σε έκαναν να μοιάζεις με αγγελο.

Κοιταχτηκαμε και χάθηκα μέσα τους...

Ευχήθηκα να μπορούσε να σταματήσει ο χρονος

ή τουλάχιστον να με κοιτάζεις αιωνίως...

Όταν τα μάτια μου συνάντησαν τα δικά σου,

το βλέμμα σου από γαλήνιο που ήταν σκοτείνιασε κάπως,

πονήρεψε... Και τι δεν θα δινα να μουν μέσα στο μυαλό σου...

Να ακούσω τις σκέψεις σου,

να εμπλουτισω τις φαντασιώσεις σου

και ύστερα να τις πραγματοποιήσω μια μια...

Άνοιξες το στόμα σου κάτι να πεις,

η φωνή σου ξεχύθηκε από μέσα του

σαν γάργαρο νερό απόκρυφης πηγής...

Δεν άκουσα τι είπες, άκουγα την υπεροχή μελωδία της φωνής σου

και κοιτούσα τα χείλη σου που κινούνταν

σχηματίζοντας στο τέλος το πιο φωτεινό χαμόγελο...