Μία τρύπα στον ουρανό...!

   Πάτησα με γυμνά πόδια το μωσαϊκό και ένιωσα τη δροσιά του μαρμάρου να εισχωρεί με λαχτάρα στο ζεστό μου σώμα. Από κάπου κύλησε νερό και έβρεξε τα δάχτυλα μου γαργαλώντας τις αισθήσεις μου. Περπάτησα αργά και αθόρυβα μέσα στο φωτεινό μονοπάτι, με μοναδικό σκοπό να ανακαλύψω την πηγή αυτού του φωτός που έσκιζε τη νύχτα γύρω μου σαν προβολέας στη σκηνή της ζωής μου.
   Όταν ένα ελαφρύ κύμα αέρα με περιτριγύρισε άθελά μου σταμάτησα, για να το νιώσω πιο έντονα καθώς με χάιδευε και με έλουζε απαλά. Όταν τα κλαδιά του φοίνικα πλάι μου υπέκυψαν κι αυτά στον νυχτερινό διαβάτη και άρχισαν να παιχνιδίζουν στη μελωδία του, γύρισα ξανά το βλέμμα μου στο τέλος του δρόμου. Σε κείνο το φως που έβαφε ασημένια τα καστανά μου μαλλιά και λευκή φορεσιά το σώμα μου. 

   Το είδα να ξεπροβάλει ανάμεσα από τις στέγες σπιτιών και να αφήνεται κάπου κάπου στα χάδια των δέντρων. Μα κυρίως το ένιωσα να διεισδείει τα μάτια μου και να φωτίζει κάθε δρόμο του μυαλού μου. Κάνοντας με να αναρωτιέμαι αν είναι μια τρύπα ανοιχτή, του μαύρου ουρανού, ολοστρόγγυλη, που χαρίζει στους ανθρώπους ένα δείγμα, ενός κόσμου αλλιώτικου, εκτυφλωτικού...
από αισθήματα, λόγια και πράξεις, γεννημένα κάτω απο το φως μιας γλυκιάς αλήθειας...