{Γράφοντας}

    Πάντα μου πίστευα πως πολλοί από αυτούς που γράφουν και μιλούν δεν ξέρουν τι να πουν, δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν. Ενώ εκείνοι που έχουν να δώσουν πολλά, σιωπούν ή μιλούν ανώνυμα όπως κάνουν εδώ. 
    Όταν θέλω να μειώσω τον εαυτό μου αναρωτιέμαι γιατί γράφω αφού δεν εχω κάτι ουσιαστικό να πω, και απογοητεύομαι και θέλω να μην ξαναπιάσω στυλό στο χέρι μου. Μα δεν τα καταφέρνω ποτέ. 
    Είναι εκείνη η ανάγκη μου να γράφω που με καταντάει παράξενη; έχω βιώσει αρκετές περιόδους αυτή την ανάγκη να με κατατρώει και αν δε γράψω δεν ηρεμώ. Κυκλοφορώ παντού με ένα στυλό στο αριστερό μου χέρι. Μείτε με χαρτιά, μείτε με σημειωματάρια, μόνο με ένα στυλό. Μέχρι οι σκέψεις να μπουν σε σειρά και να ξεχειλίσουν από μέσα μου. 
    Και τότε γίνεται το δεξί μου χέρι τετράδιο. Σαν άφρον περπατώ και γράφω γεμίζοντας γράμμα γράμμα την επιφάνεια του χεριού μου. Και σβήνω και ξαναγράφω, προσχέδιο κανονικό για να φτάσω σπίτι και να το αποτυπώσω σωστότερα στα τετράδιά μου. 

    Στο δρόμο με ένα στυλό στο χέρι. Περιμένοντας ένα ερέθισμα, μια μυρωδιά που θα μου φέρει αναμνήσεις και σκέψεις παραπλήσιες, γεμάτες συνειρμούς, μια μικρή εικόνα που θα πιάσει το βλέμμα μου. 
Για να γράψω.