Μαζί σου για λίγο...

Ξημέρωσες ήλιε μου, 
το πιο όμορφο πρωινό. 
Έφερες στην αγκαλιά μου 
άσβηστους πόθους. 


Μάζεψες καλοκαίρι μου θαρρώ, 
όλη σου τη μαγεία. 
Σε λίγες ώρες, 
που πέρασαν αλλά ακόμη ζουν, 
στο μυαλό, στις αισθήσεις. 


Κάθε φορά που έρχεσαι, 
έτσι είναι. 
Κάθε φορά που βρίσκομαι κοντά σου. 
Σε κάθε συνάντηση 
που μοιάζει σαν την πρώτη, 
κάθε συναίσθημα φαντάζει πρωτόγνωρο, 
κάθε σκέψη καινούρια, 
κάθε στιγμή αξέχαστη. 


Δεν έχουν νόημα τόσο τα λόγια, 
αλλά η φωνή σου... 


Τα τεράστια μάτια σου να με κοιτούν. 
Ανάμεικτα, πολλά  θέλω. 
Χαμόγελα ζωντάνιας, πονηριάς. 
Και συγκρατημένος χαρακτήρας. 


Το άρωμα σου μόνο 
άτακτο με κυκλώνει, με παραλύει. 
Παρακούει τη θέληση σου 
και με δένει, 
με τραβάει κοντά σου. 


Όπως ο καπνός 
που βγαίνει απ το στόμα σου. 
Μυρίζει απροσδόκητα όμορφα, 
με μαγνητίζει. 
Φταίει που ένα μέρος του 
απαρτίζεται από την ανάσα σου. 
Πόσο αδύναμο το τσιγάρο εκείνο, 
μπλέκεται στα δάχτυλα σου ανάμεσα. 
Και σιγά σιγά χάνεται... 
Γεμίζοντας τον αέρα γύρω μου 
με απροσδιορίστου σχήματος συννεφάκια. 


Το σβήνεις, 
ανάβεις άλλο. 
Και συνεχίζεις να μιλάς. 


Χανόμαι στη φωνή σου. 
Γίνομαι ένα με τη χροιά σου, 
τα λόγια σου. 
Τα μαντεύω πριν καλά καλά τα ακούσω. 
Και σε συμπληρώνω... 


Με κοιτάς εξεταστικά, 
κάνω πως δεν το προσέχω. 
Φοβάμαι το βλέμμα σου 
Φοβάμαι το δικό μου βλέμμα
όταν σε αντιμετωπίζει
δεν ξέρω τι διαβάσεις μέσα του.


Οι ώρες περνούν τόσο γρήγορα
μαζί σου
Έχασα το χρόνο
και τα τηλέφωνα άρχισαν να χτυπούν
άλλοι να με αναζητούν...
Και συ δίπλα μου
μακάρι να μπορούσες για πάντα να μείνεις...


Πήραμε το δρόμο του γυρισμού
Έπρεπε, 
δεν ήθελα, δεν ήθελες
Αν και σιχάθηκες τη βοή της Αθήνας
ήθελες να μείνεις μαζί μου


Έφευγες
Μου πρότινες να έρθω
Μαζί σου
Ήξερες όμως ενδόμυχα πως δεν μπορώ
και δεν περίμενες απάντηση
Με φίλησες στα δυο μου μάγουλα
σφίγγοντάς με παράλληλα για λίγα δευτερόλεπτα πάνω σου
Και έφυγες


Θα περιμένω να ξανάρθεις...
Θα ρθω κι εγώ...