Σε γνώρισα

Περπατούσα ώρες μέσα στο πλήθος.
Μόνη, κουρασμένη από την καθημερινότητα.
Περνούσα από δρόμους άγνωστους.
Πλημμυρισμένους από ξένα πρόσωπα,
αδιάφορα βλέμματα.


Κατέβασα το κεφάλι και σκεφτόμουν.
Πού να σαι.
Γιατί δεν είσαι εδώ, μαζί μου.
Και τα μάτια μου βούρκωσαν.


Σήκωσα το κεφάλι ψηλά.
Έβαλα φίμωτρο στις σκέψεις μου
και συνέχισα να προχωρώ.
Δεν ήθελα να χαθώ στην αδυναμία
που με γέμιζε η απόστασή μας.


Και ξάφνου τα μάτια μου αντίκρισαν
κάτι γνωστό στον ορίζοντα.
Το οπτικό μου πεδίο γέμισε
απ' την αύρα σου
και οι αισθήσεις μου έτρεχαν να σε βρουν.
Έφτασαν κοντά σου και σ' αγκάλιασαν.
Σε γέμισαν νοητά χάδια
γεμάτα υποσχέσεις πραγματικού πόθου.


Και τότε είδα τα μάτια σου.
Σε κοίταξα χωρίς να βλεφαρίσω
ούτε μια στιγμή.
Σε κοίταξα βαθιά μέσα στα σοκολατένια μάτια σου,
που πράσινο στεφάνι αγκάλιαζε τις άκρες.


Χάθηκα μέσα τους.
Σε γνώρισα.
Είδα τον εαυτό σου
πίσω απ τον εγωισμό,
κάτω από τις ανασφάλειες
μακρυά από τα προστατευτικά ψέμματα.


Σε γνώρισα και δεν μπορώ να φύγω από κοντά σου.
Δεν μπορώ να σε αφήσω.
Δε θέλω, δε θέλεις.