κενό

Δε μαυρίζει η πίκρα και η θλίψη την καρδιά μου

Δεν τη ζωντανεύει κάνοντας το αίμα να τρέξει πιο γρήγορα, η αγάπη 

Δε θεριεύει μέσα μου η επιθυμία 

... για τίποτα

Οι αισθήσεις μου ατρόφησαν,

έπεσαν σε λήθαργο.

Με κάλυψαν σκιές συναισθημάτων

κρύβουν κάθε πηγή φωτός, κάθε ελπίδα.

Χτυπώ,

μα ο πόνος δε φτάνει από το σώμα στη ψυχή

Γεμίζει μώλωπες ο δρόμος

σημάδια που αδιάφορα κοιτά και προσπερνά ο χρόνος

Κενά μαύρα στίγματα στο λευκό μου δέρμα

που αποζητά ένα χάδι, μια αγκαλιά τρυφερή

Για να νιώσει ξανά

Η απόσταση γκρέμισε μέσα μου τα πάντα

κι όμως προσπάθησα τόσο να τη μηδενίσω

να χτίσω από πέτρα ό,τι έπεσε
για να μη βρεθώ ξανά άστεγη σε τούτο το κενό

Μάταιες οι προσπάθειες

ακόμη προχωρώ σε δρόμους έρημους

...μόνη

Μάταιοι οι στίχοι

όταν από τα μάτια σου μπροστά

δε φτάνουν να περάσουν