Επίσκεψη στους X.

Η δρύινη πόρτα που στεκόταν ασάλευτη μπροστά μου, μου δημιουργούσε τάση φυγής. Ένιωσα τρομερά άβολα και μόνο που την κοιτούσα. Φαντάστηκα τι θα έκριβε πίσω της. Κρύα πρόσωπα, απόμακρους ανθρώπους, μονότονη, βαριά σιωπή. Μα η πραγματικότητα διέψευσαι την καταραμένη απαισιοδοξία μου. Μόλις η πόρτα άνοιξε και μπήκα μέσα, ζεστός αέρας με πλημμύρισε. Με τύλιξε μία υπέροχη αίσθηση θαλπωρής και οικιότητας.
Το δρόμο από το χολ προς το σαλόνι έδειχνε ένας τεράστιος καθρέφτης που ομολογώ δεν παρατήρησα τι τον πλαισίωνε -άλλωστε, ποτέ δεν είχα καλή σχέση με τους καθρέφτες. Το κυρίως δωμάτιο τώρα, ήταν σχετικά μεγάλο και σκεπασμένο με όλα τα φωτεινά και χαρούμενα χρώματα. Οι δύο μεγαλύτεροι τοίχοι ήταν καλυμμένοι από αμέτρητα βιβλία που ξεχύλιζαν από τις βιβλιοθήκες, ενώ οι υπόλοιποι τοίχοι φιλοξενούσαν όμορφους πίνακες ή σχεδιαγράμματα και χάρτες, όλα κορνιζαρισμένα και σε τάξη. Επίσης υπήρχαν κανά δυο μικρότεροι καθρέφτες και στην άκρη του δωματίου, κοντά στην πόρτα προς το γραφείο ήταν τοποθετημένο ένα μεγάλο μηχάνημα παραγωγής ήχου.
Το ζευγάρι που αργότερα με υποδέχτηκε ήταν φιλικό και καλοσυνάτο. Η γυναίκα αν και σε μένα άγνωστη, με φίλησε εγκάρδια, ενώ ο σύζυγός της μου έσφιξε δυνατά το χέρι χαμογελώντας. Μετά από λίγο έμεινα μόνη μου και ανατρίχιασα από τη σιωπή που επικρατούσε. Ευτυχώς για μένα, αμέσως ακούστηκαν τραγούδια, γλυκά, μελωδικά, ρομαντικά... Χαλάρωσα και ένιωσα ξανά τη ζεστασιά να εισχωρεί στο σώμα μου.
Με τα μάτια μου έκανα ξανά το γύρω του δωματίου φωτογραφίζοντας στη μνήμη μου όλα όσα έβλεπα. Η τελευταία εικόνα ήταν εκείνη του μπαλκονιού. Όχι, εκείνο δεν ήταν ξεχωριστό, η θέα όμως που πρόσφερε ήταν θαυμάσια. Μπορούσες από κει να δεις ολόκληρη την Αθήνα και ευθεία μπροστά την Ακρόπολη με τον Παρθενώνα.
Όλα μέσα σε αυτό το σπίτι ήταν με τον τρόπο τους μοναδικά. Η ατμόσφαιρα ανάδυε μία δόση μυστηρίου και μαγείας. Ήταν μία όαση, μία δόση του απρόσιτου παραδείσου πάνω στη γη.