Ζώντας άλλη μία μέρα

Τι κι αν κουράστηκα να αναπνέω. 
Το στόμα μου ανοίγουν και σπρώχνουν τον αέρα, 
για να φτάσει στα πνευμόνια μου. 


Τι κι αν δεν αντέχω πια να βλέπω. 
Τα μάτια μου κρατούν ορθάνοιχτα, 
βάζοντας μέσα τους ό,τι ποτέ δεν πόθησα να δω. 


Τι κι αν σταμάτησα να περπατώ. 
Σαν αντικείμενο με τοποθέτησαν, 
σε δρόμους που μόνοι του κινούνται. 


Τι κι αν βαρέθηκα να ακούω, 
ανούσιες σκέψεις, κενές λέξεις, αδιάφορα λόγια. 
Στα αυτιά μου τα έριξαν, 
να ακούγονται συνέχεια και ασταμάτητα. 


Τι κι αν κλείστηκα στον εαυτό μου. 
Βρήκαν όλοι πόρτα και τρύπωσαν, 
έσκαψαν την καρδιά μου σαν τα ποντίκια το τυρί, 
σαν το σαράκι το παλιό ξύλο. 


Τι κι αν θέλησα να σταματήσω να ζω, 
όλα τούτα με έκαναν 
να ζήσω άλλη μία μέρα...