"Η αγάπη πονάει..."

Είχα ακούσει να λένε ότι η αγάπη πονάει. 

Δεν περίμενα ποτέ όμως πως θα ένιωθα έτσι. 

Την καρδιά μου την ίδια να πονά. 

Τα δάκρυα κυλούσαν απ τα μάτια μου χωρίς να τα ελέγχω, 

σταματούσαν, ξανάρχιζαν... 

Στο τέλος ένιωθα τα μάτια μου να καίνε 

και το κεφάλι μου να πάει να σπάσει από τον πονοκέφαλο. 

"θα αυτοκτονήσω, δεν με νοιάζει πια 

που δεν θα παω στον παράδεισο, 

ούτως ή άλλως νιώθω πως ήδη ζω στην κόλαση..." 

παραλογιζομουν και υπερέβαλα, το ξέρω, 

αλλά αυτά σκεφτόμουν. 

Έμεινα ξάγρυπνη πρώτη φορά για τέτοιο λόγο 

και ένιωθα χαμένη, ανάξια, δυστυχισμένη. 

Με έσκισαν μερικά λόγια 

σαν να ήταν η καρδιά μου φτιαγμένη από χαρτί παλαιοκαιρισμένο... 

Τα κλάματα, βουβά πάντα, δεν σταματούν... 

Μόνο οι σταγόνες ακούγονται που πέφτουν στο μαξιλάρι 

κάνοντας πριν μια διαδρομή στο μάγουλο μου. 

Η αγάπη πονάει λένε. Δεν φανταζόμουν πόσο. 

Ένιωθα να με χτυπάνε με μανία επάνω της 

κι εκείνη ανήμπορη να βουλιάζει μέσα μου,να βουλιάζει... 

να απομακρίνεται να μην την δει κάνεις να σπάει 

για δεύτερη φορά και ευχόμουν μυστικα να σταματήσει... 

Νόμιζα πως είμαι ευτυχισμένη και εχω ξεσπάσματα θλίψης... 

Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει, 

είμαι δυστυχισμένη με αναλαμπές χαράς 

και δεν μπορεί κάνεις να βοηθήσει.