Κυριακή 25 Απριλίου 2010

χαμός

Πήρε μια βαθιά ανάσα και προχώρησε. 
Μπήκε καθυστερημένη στην αίθουσα.
Έκλεισε την πόρτα πίσω της και κοίταξε την τάξη. Καθισμένοι ήσυχα ένας ένας στα θρανία τους (προληπτικά μέτρα κατά του νέου ιού της γρίπης) την κοιτούσαν. 
Πολλά ήταν διαφορετικά σήμερα. Είχε μία εβδομάδα να δώσει το παρόν μα σε αυτές τις μόλις εφτά ημέρες είχε αλλάξει πολύ. Τα χρόνια της που μέχρι τώρα δεν φαινόντουσαν είχαν γραφτεί πια στο πρόσωπό της μέσω των χαραγμένων της ρυτίδων, 52. Τα χείλη τις είχαν κρεμάσει από μία βαθιά μελαγχολία, τα μάτια της πίσω από τα γυαλιά μυωπείας εμφανίζονταν κουρασμένα, πρισμένα από το κλάμα και με μελανές σακούλες αϋπνίας κάτωθέν τους. 
Εκείνη προχώρησε προς την έδρα με γρήγορα βήματα μα σε αντίθεση με τις άλλες φορές τα έσερνε, πιο βαριά μα παράλληλα ασταθή. Απέστρεψε το βλέμμα της από τους μαθητές και τις μαθήτριες, θέλοντας να μην βλέπει τη λύπησή τους και ξεκίνησε αδιάφορα το μάθημα.
"Ποιος ασχολήθηκε με τις ασκήσεις;" ... φωνή βοώντως εν τη ερήμο...
Κάποιος μαθητής σηκώθηκε μετά από δύο λεπτά στο πίνακα και άρχισε να λύνει την άσκηση. Τον κοιτούσε αλλά το βλέμμα της φαινόταν να τον διαπερνά και να χάνεται σε άλλο πλανήτη. Όλη μέρα το μόνο που άκουγε από συναδέλφους καθηγητές και μαθητές ήταν "Συλλυπητήρια" άλλη μια φορά να το άκουγε ένιωθε πως θα εκραγή.
"...κυρία;" Η φωνή του μαθητή την επανέφερε λίγο και αμέσως σηκώθηκε να τον βοηθήσει. Με την λευκή κιμωλία να αντιτίθεται στα μαύρα που φορούσε άρχισε να λύνει την άσκηση γυρίζοντας την πλάτη της στα αδιάκριτα βλέμματα των παιδιών. 
Έτσι κύλησε και η υπόλοιπη ώρα του μαθήματος . Η φωνή της, που μέχρι πρότινως ακουγόταν μέχρι το γραφείο των καθηγητών όταν έκανε μάθημα στο Β2, έβγαινε πολλές φορές βραχνή, αδύναμη από μέσα της. Οι μαθητές του τμήματος, που κάφροι καθώς είναι από την αρχή της χρονιάς της έκαναν δύσκολή τη ζωή και οι μαθήτριες που σχημάτιζαν πηγαδάκια μη δίνοντάς της σημασία, σήμερα αμίλητοι, αγέλαστοι, πληροφορημένοι για το χαμό της μητέρας της, απλά την κοιτούσαν. 
Και χτύπησε το κουδούνι. Δεν κάθησε να τους βάλει ασκήσεις για το σπίτι, άνοιξε πριν τους μαθητές την πόρτα της αίθουσας και βγήκε έξω. Κατέβηκε γρήγορα τις σκάλες και τρέχοντας σχεδόν εξήλθε από την είσοδο των καθηγητών στην αυλή. Βιαστικά άναψε τσιγάρο. Τα χέρια της έτρεμαν και από τα μάτια της άρχισαν να κυλούν δάκρυα. "Μάνα πού είσαι;"

10 σχόλια:

Artxx είπε...

Περίεργα ανατριχιαστικά συναισθήματα.. όσο δυνατός και να είναι ο άνθρωπος, σε τέτοιες στιγμές λυγίζει :/

Aerlyn0204 είπε...

Εαν αυτο ειναι πραγματικο γεγονος ειναι πολυ λυπηρο...Κριμα για την καθηγητρια σου...Πολυ τρυφερο ποστ..
Καλημερα και καλη εβδοαμαδα καλη μου :)

Prisoned Soul είπε...

@Art8sally

Είναι όντως ανατριχιαστικά συναισθήματα και ακόμη περισσότερο όταν τα βλέπεις μπροστά σου σε ανθρώπους που καθημερινά σου δίνουν μια τρομερή εντύπωση δυναμισμού.

Prisoned Soul είπε...

@Aerlyn0204

Δυστυχώς καλή μου είναι πραγματικό γεγονός...
Αλλά πρέπει να καταλάβουμε πως μέσα στη ζωή είναι όλα... Έλειψε μία εβδομάδα και εμείς (κλασικοί μαθητές) χαιρόμασταν για τα κενά... Τραγική ειρωνία εν τέλη... όταν μας είπαν το λόγο απουσίας της μείναμε βουβοί... Βέβαια τις είπαμε συλλυπητήρια όταν μπήκε αλλά την είδα να σφίγγεται στο άκουσμα της λέξης, έτσι το θεώρησα καλύτερο να μην το αναφέρω πριν...

Καλή σου εβδομάδα κι εσένα :)

homo anisorropus είπε...

Εξαιρετικό κείμενο. Με συγκίνησε.
Καλή βδομάδα και από μένα.

Prisoned Soul είπε...

@homo anisorropus

Καλωσήρθες!!!!
Χαίρομαι που σε άγγιξε το κείμενό μου...
Να περνάς.
Καλό βράδυ

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΟΥ.
ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ.

Prisoned Soul είπε...

@SKPOYTZAKO μου χαίρομαι πολύ που σου άρεσε!!!!!

Ηχώ είπε...

Το πένθος είναι τόσο λυπηρό, χαοτικό θα έλεγα γιατί σε κάνει να συνειδητοποιείς πως -όσο και να προσπαθήσουμε δεν έχουμε τη δύναμη να αντισταθούμε στο θάνατο. Υπάρχει στη ζωή μας για να μας θυμίζει πόσο τρωτοί και ανήμποροι είμαστε μπροστά του.
Δύναμη και υπομονή χρειάζεται μέχρι να τον γνωρίσουμε και να τον αποδεχτούμε, γιατί όλα μέσα στη ζωή είναι τελικά.

Μάνα που είσαι;
Δάκρυα κυλάνε και στα δικά μου μάτια...

:(

Prisoned Soul είπε...

@WIND

Δεν θα πρεπε να σκέφτεσαι έτσι και να στενοχωριέσαι καλή μου...
Ο θάνατος υπάρχει για να βάλει ένα τέλος σε μια πορεία, μια ζωή, έναν σκοπό ύπαρξης που ολοκληρώθηκε. Αυτό που μας θυμίζει πόσο τρωτοί και ανύμποροι είμαστε (για να χρησιμοποιήσω τις δικές σου λέξεις) είναι οι αρρώστιες που μαστίζουν καθημερινά τον κόσμο και πολλές φορές χτυπουν και τη δική μας πόρτα... Ο θάνατος σε κείνη την περίπτωση κάθε άλλο παρά άσχημος είναι...

είναι λυτρωτικός...