Τρίτη 14 Ιουνίου 2011

{Θολοί πόνοι ανάμνησης} μέρος 3ο

 
   Τα μάτια μου ήταν κλειστά και όσο κι αν προσπαθούσα δεν μπορούσα να τα ανοίξω. Ήταν σαν κάποιος να είχε δέσει γύρω τους μαντίλι σφιχτό που έκανε τις φλέβες στους κροτάφους μου να χτυπούν με μανία. Το σώμα μου δεν το ένιωθα, ήμουν καθηλωμένη σε ένα κρεβάτι και δεν μπορούσα να κουνήσω τα άκρα μου. Ξάφνου φωνές γέμισαν το χώρο γύρω μου, φωνές που στην αρχή δεν καταλάβαινα μα ύστερα από λίγο μπόρεσα να ξεχωρίσω τα λεγόμενα τους.
"Γιατί την αφήσατε να βγει έξω;" ρωτούσε ένας άντρας, η φωνή του ανέδυε θυμό και αγωνία συνάμα.
"Φαινόταν καλά, φαινόταν να θυμάται."
"Μα δεν καταλαβαίνεις; δεν πρέπει να θυμάται! Ορκίστηκα να την κρατήσω μακριά από το παρελθόν, να διώξω τη λύπη της, να την κάνω ευτυχισμένη."
  Δάκρυα κύλισαν από τα μάτια μου. Τη φωνή του σχεδόν την είχα ξεχάσει τις ώρες που έλειψα, με είχαν κυριεύσει οι αναμνήσεις και είχα αφήσει τον άγγελό μου έξω από τη ζωή μου. Πώς μπόρεσα;  τώρα που τον άκουγα το μόνο που ήθελα ήταν να ζητήσω συγνώμη, και αυτό έκανα. Ψέλλισα συγνώμη και αμέσως τον ένιωσα δίπλα μου.
"Όλα είναι καλά αγάπη μου μην ανησυχείς, σου κάναμε μια ηρεμιστική ένεση γιατί γύρισες πολύ ταραγμένη."
Όσο μου μιλούσε ο τόνος της φωνής του είχε ηρεμήσει και ηρεμούσα κι εγώ ακούγοντας τον και νιώθοντας το χέρι του πλεγμένο με το δικό μου.
"Κατεδαφίστηκε το πατρικό μου σήμερα, δεν μπορούσα να μην είμαι εκεί."
"Το ξέρω, μην ανησυχείς για τίποτα τώρα, ξεκουράσου και θα τα πούμε αργότερα."
Ένιωσα το φιλί του στο μέτωπο μου και ύστερα τον άκουσα να φεύγει. Όταν πια έμεινα μόνη αναλογίστηκα πόσα μου είχε προσφέρει.
   Μετά την κοροϊδία του παντρεμένου φίλου μου, το μόνο που με ενδιέφερε πλέον ήταν η καριέρα μου που για να αρχίσει απαιτούσε την άριστη απόδοση μου στη σχολή. Τα χρόνια των σπουδών πέρασαν χωρίς να το καταλάβω, χρόνια με πολύ διάβασμα και κούραση. Όταν πια τελείωσα κρατώντας το πτυχίο μου στο χέρι και με τις καλύτερες συστάσεις από όλους τους καθηγητές έπιασα γρήγορα δουλειά σε μια εφημερίδα. Χάρη στην εργατικότητα μου μέσα σε λίγους μήνες είχα αποκτήσει τη δική μου στήλη και ταξιδεύοντας γνώριζα τον κόσμο και ευαισθητοποιούσα για σοβαρά κοινωνικά προβλήματα μέσα από τα γραπτά μου. Αλλά δεν ήμουν ευτυχισμένη, πάντα κάτι έλειπε από τη ζωή μου. Κάτι που ήρθε σε ένα μου ταξίδι.
   Είχα καιρό πονοκεφάλους και αποφάσισα να κάνω κάποιες εξετάσεις. Μου βρήκαν όγκο στο κεφάλι, σε σημείο μη εγχειρήσιμο. Ο γιατρός που με ανέλαβε, Πέτρος Βεντέζης έκανε τα πάντα αλλά δεν μπόρεσε να με βοηθήσει, όχι οριστικά τουλάχιστον. Οι θεραπείες πολλές και μακροχρόνιες και κείνος πάντα δίπλα μου. Με ακολουθούσε στα ταξίδια μου, έπιασε ένα σπίτι κοντά μου στη Θεσσαλονίκη και τα χρόνια περνούσαν.
   Η κατάσταση μου όμως μετά τα 45 χειροτέρευσε, ο όγκος άρχισε να μεγαλώνει και χρειάστηκε να εγχειριστώ, έμεινε όμως ακόμη και τότε ένα υπόλοιπο στη θέση που ήταν αρχικά, και οι θεραπείες που ακολούθησαν κλόνισαν σοβαρά την υγεία μου.
   Είχα πια κουραστεί και ένιωθα το τέλος να πλησιάζει οπότε το μόνο που έμελλε να κάνω ήταν να τελειώσω κάποιες εκκρεμότητες. Πρώτη εκκρεμότητα να αποδεχθώ τα λάθη του παρελθόντος, εκείνο το ψέμα που κόστισε τη ζωή του αγαπημένου μου πατέρα και η δεύτερη ήταν να δώσω στο δήμο την άδεια να φτιάξει πάρκο στο οικόπεδο του πατρικού μου σπιτιού. Τα τσέκαρα στη λίστα του μυαλού μου και κοίταξα με τα μάτια της καρδιάς ό,τι είχε απομείνει ακόμη να γίνει.
   Ο Πέτρος είχε έρθει στη ζωή μου σαν άγγελος που μου πρόσφερε τη λύτρωση, μου έδωσε τον καρπό του λωτού για να ξεχάσω κάθε πόνο και με αγάπησε για να γίνει το παρελθόν θολή ανάμνηση και το παρόν όμορφες, αξέχαστες στιγμές. Του χρωστούσα κάτι χρόνια τώρα, καθώς λάμβανα αχόρταγα την αγάπη που μου είχε χωρίς όμως να το ανταποδίδω στο ελάχιστο, οπότε το φώναξα στο δωμάτιο μου. Με πλησίασε ήρεμα και όπως πάντα κάθισε πλάι μου και μου έπιασε το χέρι, γύρισα και τον κοίταξα, είχε γκριζάρει από τότε που τον γνώρισα, είχε ταλαιπωρηθεί κι εκείνος μαζί μου, άραγε πως έμοιαζα τώρα πια εγώ;
   Το χαμόγελο του άδειασε το μυαλό μου, μόνο ένα πράγμα μπορούσα πια να πω.
   "Σ' αγαπώ"  


 ------------------------------ΤΕΛΟΣ-----------------------------

14 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Συγχώρεσε με που δεν θα διαβασω τα δυο πρώτα αν και έκανα την κίνηση προς τα κάτω να παω..

μα πόνεσα με τούτο που δεν βρήκα το κουραγιο να παω παρακάτω.

καλο απόγευμα να έχουμε...με φιλιά γεματα αναφιλητα.

Kévin είπε...

"Ο Πέτρος είχε έρθει στη ζωή μου σαν άγγελος που μου πρόσφερε τη λύτρωση, μου έδωσε τον καρπό του λωτού για να ξεχάσω κάθε πόνο και με αγάπησε για να γίνει το παρελθόν θολή ανάμνηση και το παρόν όμορφες, αξέχαστες στιγμές. " --->Ακριβώς αυτό έτυχε να το ζήσω (πάλι αγαπημένη μου sweet truth με εξέφρασες...) Αλλά δυστυχώς τα χάλασα όλα σε μια στιγμή..

Αρχίσω να το πιστεύω ότι είμαι σκάρτος.. Δεν ακούω κουβέντα επ'αυτού..

Ἅ λ ς είπε...

εναν τετοιο αγγελο θελω στη ζωη μου...

Prisoned Soul είπε...

@σ αγαπω
Δεν πειράζει να πονάμε πού και πού, αρκεί να το παραδεχόμαστε και να ψάχνουμε τρόπους να κάνουμε αυτόν τον πόνο ή τη θλίψη χαρά, καλώς σταμάτησες λοιπόν...
δεν πειράζει.
Φιλιά

@Kévin
Κι όμως θα ακούσεις, και όχι δεν θα πω ξανά και εδώ ότι αν ήσουν δεν θα το παραδεχόσουν αλλά θα σου πω, πως στη θέση εκείνου του δικού σου αγγέλου στη ζωή σου που έφυγε, ακόμη και πληγωμένη δεν θα άντεχα να σε ακούω να μιλάς έτσι για τον εαυτό σου. Αν είχα κάνει τόσα για σένα δεν θα το άντεχα.
Σε φιλώ

@Ά λ ς
Δεν είναι ποτέ αργά καλή μου και έχεις τόοοοσα χρόνια μπροστά σου! Θα έρθει ο άγγελό σου και θα έχεις και την ευκαιρία να είσαστε ευτυχισμένοι μαζί! Στο υπογράφω!
Φιλάκια!!

Ανώνυμος είπε...

Το συμπέρασμα είναι ότι η αγάπη γεννιέται παντού ακόμα και εκεί που ο πόνος κυριαρχεί!!!Μακάρι όλοι να γνωρίσουμε αυτήν την αγάπη!!!Καλημέρα!!

Ανώνυμος είπε...

Καλή μου δεν άντεξα και πάτησα γοερό κλάμα. συγκλονίστηκα τα μάλα... Το στομάχι μου γύρισε τούμπα.... sorry...προσπάθησε για κάτι λιγότερο μελαγχολικό... ξέρω ότι μπορείς αλλά δε ξέρω αν είναι στο στιλ σου. Όπως και να εχει σε θαυμάζω πάρα πολύ. πολλά γλυκά φιλάκια και καλά αποτελέσματα... Καλή δύναμη...xxxx

Prisoned Soul είπε...

@Ρασκόλνικοφ
Ακριβώς καλέ μου! Μακάρι αυτή η αγάπη να βρεθεί για όλους, ακόμη και μέσα στον πόνο, μακάρι όμως να βρεθεί πριν και απλά στον πόνο να μείνει ζωντανή.

@Ηλιαχτίδα μου γλυκιά... θα σου στείλω mail γιατί η απάντηση θα είναι λίγο μεγάλη για εδώ...
Φιλιά

Ανώνυμος είπε...

Είθε να την γνωρίσουμε λοιπόν πριν πονέσουμε!!!!

Κωνσταντίνος Μαντζούρης είπε...

Κείμενα σαν κι αυτό πάντα καλοδεχούμενα απο εμάς τους ρομαντικούς. φοβάμαι όμως πως η ζωή είναι πάντα πιο πεζή. Οι Αγγελοι δεν υπάρχουν πιά, τους πάτησε το τραίνο (πεζός κι εγώ)
ΑΠΟΡΙΑ
Γιατί λες "απόπειρα συγγραφής;) Εσύ που μας χάρισες το "μάθε μου λοιπόν να ξεχνώ"

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

Ειχα αρκετο καιρο να περασω αλλα επανορθωνω σημερα αφηνοντας ευχες για καλη εβδομαδα.Αργησα λογω εξατασεων αλλα δεν ξεχνω τους φιλους.
Να εισαι παντα καλα.
Ας ευχομαστε αυτη η αγαπη να βρεθει για ολους.

Prisoned Soul είπε...

@Ρασκόλνικοφ
Μακάρι! Αν και πολλές φορές πληγώνει ούτως ή άλλος... κάποια στιγμή.

@Κωνσταντίνε σχόλια σαν το δικό σου και αυτά πάντα καλοδεχούμενα, αλλά μην ακούω από σένα οτιδήποτε πεζό, δεν σου ταιριάζει και δεν θα μπορούσε να ταιριάξει και σε μένα δεν νομίζεις;
Φιλιά

@SKPOYTZAKO μου καλά αποτελέσματα στις εξετάσεις σου! Χαίρομαι που πέρασες και σε ευχαριστώ!!

Ανώνυμος είπε...

Περνώ να αφήσω καλο βράδυ με φιλια νύχτας.

ευχομαι να περνας καλα.

Aerlyn0204 είπε...

Το σχολιο μου αφορα ολη την ιστορια συνολικα...
Πολυ αληθοφανες και πολυ συγκινητικο...Τοσο που πιστεψα οτι σου συνεβη στην αρχη...
Αν και λιγο καταθλιπτικο περιμενουμε και αλλα τετοια!
Φιλια πολλα!

Prisoned Soul είπε...

@σ αγαπω
Κανείς δεν περνάει όσο καλά θα ήθελε να περνά... και είναι κρίμα το ξέρω, μα μερικές φορές δεν μπορείς να κάνεις και τίποτα να το αλλάξεις...

@Aerlyn0204
Καταθλιπτικό ε; να είχα ένα τάλιρο κάθε φορά που μου το έλεγαν...! αλλά τι να κάνουμε είναι η αλήθεια... χαίρομαι που βρήκες χρόνο να περάσεις από δω, χαίρομαι για εκείνο το αληθοφανές που έγραψες, μακάρι όλα, άσχημα η όμορφα να είναι τόσο αληθοφανή, αυτό κάτι σημαίνει δε νομίζεις;!
Φιλιά πολλά!