Τρίτη 7 Ιουνίου 2011

{Θολοί πόνοι ανάμνησης} μέρος 2ο

Τα βήματα μου με έσυραν στο σπίτι που τότε έμενα, λίγο πιο πέρα. Σήμερα είχα δώσει εντολή να ξεκινήσουν και μόλις έφτασα έριχναν την πρώτη βολή. Η τεράστια μπάλα κατεδάφισης έπεσε με μανία πάνω στον μπροστινό τοίχο και όταν έφυγε άφησε να πέσουν κομμάτια του στο έδαφος. Τα πόδια μου δε με κρατούσαν άλλο και κάθισα σε ένα σκαλί μιας πολυκατοικίας πιο πέρα, κάθισα και κοιτούσα την παιδική μου ηλικία, την αθώα, τη χαρούμενη να συνθλίβεται σιγά σιγά και να χάνεται. Γιατί εκεί την είχα αφήσει 42 χρόνια τώρα.
   Η μητέρα μου δεν με κατηγόρησε ποτέ άμεσα για τον θάνατο του.
"Ο Γιάννης μου είχε πρόβλημα με την καρδιά του χρόνια τώρα, κάποια στιγμή θα τον πρόδιδε " , αυτό έλεγε κάθε φορά που την ρωτούσαν, εγώ όμως το έβλεπα στα μάτια της όποτε με κοιτούσε, έφταιγα. Δεν με ρώτησε ποτέ τι είχε συμβεί εκείνο το βράδυ, μάλλον δεν την ενδιέφερε εφόσον δεν θα άλλαζε και τίποτα, κράτησε όσο μπορούσε τις σχέσεις μας τυπικές και με απέφευγε απροκάλυπτα.
   Όταν την παντρεύτηκε ο πατέρας μου έμαθα γρήγορα να τη λέω μητέρα, την αποδέχτηκα και μπορώ να πω τη συμπάθησα κιόλας αλλά τώρα πια ήταν όλα αλλιώς. Στο σπίτι είχε πέσει σιωπή, μια σιωπή που δεν άντεχα, ήταν λες και συνωμοτούσαν τα πάντα για να πάρω την απόφαση που πήρα λίγο αργότερα, τελειώνοντας το σχολείο, να φύγω.
   Η πρώτη σχολή που δήλωσα ήταν στη Θεσσαλονίκη, δημοσιογραφία. Το χαμηλό εισόδημα της "οικογενείας" μου -η σύνταξη θανάτου του πατέρα μου για την ακρίβεια- μου εξασφάλισε μια θέση στην εστία της σχολής. Για το μόνο που έπρεπε να κανονίζω μόνη μου λοιπόν ήταν το φαγητό. Βρήκα γρήγορα δουλειά σε μια βιβλιοθήκη, κάτι που αργότερα παρατήρησα πως με βοηθούσε πολύ σε διάφορες εργασίες που μου ανέθεταν από τη σχολή και χωρίς περιττά έξοδα. Και τολμώ να πω πως εκεί βρήκα και τον έρωτα της ζωής μου.
   Ήταν τακτικός πελάτης και "βιβλιοφάγος" όπως αποκαλούσε τον εαυτό του. Όποτε πιάναμε κουβέντα κρεμόμουν από τα χείλη του, ο τρόπος που μιλούσε για τα βιβλία ήταν μαγικός και η φωνή του με κυρίευε κάθε φορά. Με έκανε να αγαπήσω τα βιβλία, να τα διαβάσω και να κάνω τον συνήθη μονόλογο του διάλογο, μέχρι που εκείνος κρεμόταν επίσης απ' τα χείλη μου όποτε μιλούσα. Και εκεί γεννήθηκε ο έρωτας μας, πλατωνικός μέσα από λέξεις και όμορφες ιστορίες. Παρότι δεν ήμουν άσχημη, ο έρωτας μας παρέμεινε πλατωνικός, τώρα που τα θυμάμαι γελάω με τις απορίες μου.
Γιατί δεν συναντιόμαστε εκτός βιβλιοθήκης; γιατί δεν προχωράμε σε μια κανονική σχέση;
Τώρα γελάω, γιατί ξέρω ότι ήταν παντρεμένος.
   Βάζοντας τα δυο μου χέρια κάλυμμα στα μάτια τα προστάτεψα από την λαίλαπα της καυτής σκόνης που γεννούσαν τα μηχανήματα κατεδάφισης.
"Κυρία Λαμπρινού καλύτερα να φύγετε, δεν υπάρχει άλλωστε κάτι να προσφέρετε εδώ."
Τα μάτια μου έτσουζαν καθώς το πήρα απόφαση και σηκώθηκα να φύγω. Έκανα μερικά βήματα και κοίταξα πίσω, τώρα που η σκόνη είχε καταλαγιάσει έβλεπα καθαρά τα συντρίμμια της χαρούμενης, περασμένης μου εφηβείας.

10 σχόλια:

ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ είπε...

αυτή η εφηβεία δεν χάθηκε. οι εικόνες της μόνο, δεν είναι πια απτές…

καλημέρα!

~reflection~ είπε...

Όλος ο δρόμος της Ζωής, ακόμη και οι απότομες στροφές της εφηβείας μας οδηγούν στον Προορισμό που μας πειμένει εξαρχής...

Ίσως εκείνος ο Έρωτας που όφειλες να γνωρίσεις να ήταν η Αιτια των Πάντων...

ακόμη και ... της κατεδάφισης...


Φιλάκι... η πιο Γλυκιά Αλήθεια μου....

Ανώνυμος είπε...

Αυτό μπορώ να πω ότι τρωγόταν κάπως καλύτερα...:) Κορίτσι μου με βάζεις σε σκέψεις... Παραείσαι ρεαλίστρια και δε θα σου βγει σε καλό. Βάλε λίγη φαντασία και νεραϊδόσκονη στα όνειρα σου.. Μην είσαι τόσο 'μαύρη' δε θα σου κάνει καλό... Η ζωή έχει και τις χαρές της... πολλά φιλιά και συγγνώμη για το 'κήρυγμα' εάν το θεωρείς... φιλάκια....xxxxxx

Ανώνυμος είπε...

Πολύ όμορφο!!

Φόβος..... είπε...

Ο δρόμος χτίζεται με αναμνήσεις. Μη σβήσεις τίποτε. Θα σβήσεις το δρόμο σου!

Prisoned Soul είπε...

@ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ
Όσο υπάρχουν οι αναμνήσεις τότε ναι η εφηβεία δεν χάθηκε... αλλά όταν δεν υπάρχουν; απλά κυριεύουν πού και πού τα μάτια της ψυχής;

@~reflection~
Λες; ποτέ δεν ξέρεις...
όλα γίνονται για κάποιο λόγο άλλωστε.
Σε φιλώ

@Ηλιαχτίδα μου, αχ τι να κάνω που το "κήρυγμά" βρίσκει βάση...
Δεν ξέρω γιατί, αν το ήξερα θα άλλαζα αλλά μόνο του βγαίνει ότι βγαίνει! Είναι μαύρο και μελαγχολικό; δεν φταίω...
ίσως το γεγονός ότι αιθεροβατώ γενικώς στη ζωή μου με κάνει να πέφτω απότομα στον ρεαλισμό εδώ...

@Ρασκόλνικοφ
Σε ευχαριστώ! Χαίρομαι που σου άρεσε! Καλωσήρθες!

@Φόβος....
Ο δρόμος ίσως είναι ήδη σβηστός.
οι αναμνήσεις έχουν χαθεί...

Ανώνυμος είπε...

Και εγώ χαίρομαι που ήρθα,αν και έχουμε σίγουρα ξανασυναντηθεί στην μπλογκοσφαιρα!!Γράφεις πολύ ωραία!!!

πνευμα είπε...

Μα σαν καταλαγιάσει η σκόνη και δεις καθαρά το τοπίο θα ξαφνιαστείς με τον άπλετο χώρο που δημιουργήθηκε για μια ακόμη καινούργια αρχή...

Την καλημέρα μου

Ανώνυμος είπε...

Καλώς σε βρήκα και εγώ.

Καλή μας συνέχεια με φιλιά άλλης αύρας.

Prisoned Soul είπε...

@Ρασκόλνικοφ
Αλήθεια; τι να πω για να το λες εσύ...! Και πάλι σε ευχαριστώ!

@πνεύμα
Καινούρια αρχή... πραγματικά αυτό είναι που προμηνύει η κατεδάφιση.
του κτηρίου, των αναμνήσεων.
καλό σου βράδυ

@σ αγαπω
καλωσήρθες και καλή μας συνέχεια όντως!
φιλιά