ατύχημα τσακωμού...

Φωνές, πράγματα σπάνε... Και μια πόρτα κλείνει.

Δρόμος μπροστά μου και αλκοόλ...  Οινόπνευμα, σταγόνες που μεθούν μέχρι και το τελευταίο κύτταρό μου, μέχρι και το αίμα που τρέχει μέσα μου.

Τρέχει... Τρέχει το αυτοκίνητο σε δρόμο άγνωστο και ξένο, φώτα που άναψαν θολά μπροστά μου θόλωσαν ακόμη περισσότερο το νου μου και με τύφλωσαν.

Μπαμ... Μηχανή που έπεσε πάνω μου... Φώτα τρεμοπαίζουν, σειρήνες που καλύπτουν κάθε ήχο και ύστερα η καρδιά μου που κοντεύει να σπάσει από δυνατά, αργά χτυπήματα... Και τα μάτια μου κλείνουν....

Μπαμ... Σταγόνα σταγόνα να πέφτει το υπνωτικό για να κλείσει τα βαριά μου βλέφαρα, ορυμαγδός να ακούγεται στα αυτιά μου. Σαν φτάνει να μπει στο σωληνάριο και ύστερα μέσα μου. Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου ελάχιστα, άλλωστε δεν μπορώ. Μορφές θολές περνούν, έρχονται φεύγουν... Μία μένει. Άραγε είσαι εσύ; Κάνω να κουνήσω το χέρι μου προς εσέ, μάταιο, σαν μαριονέτα δεμένη είμαι, πλαστικά δεσμά ελέγχουν την κάθε μου κίνηση.

Μπαμ... Μεγάλη σταγόνα, δυνατή και βαριά μέσα στο κεφάλι μου αντήχησε.

Μπαμ... Κοντεύει να τελειώσει το δηλητήριο που ζωή μου δίνει, και με προειδοποιεί

Μπαμ... Σηκώνεσαι και έρχεσαι κοντά μου. Το ξύλινο πριν χέρι μου αισθάνεται ξανά, καθώς βάζεις το δικό σου πάνω του.

Μπαμ... «Θα περάσει», μου λες 

Μπαμ... «είμαι κοντά σου τώρα»

Μπαμ... «συγνώμη..., σε αγαπάω»

Μπαμ...