Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2011

~Ο κήπος της άνοιξης~

    
    Ο ιδιωτικός κήπος στην οδό Σαρόνη ευωδίαζε όλη τη γειτονιά. Ήταν μια σταγόνα εξοχής στον αέρα της ζοφερής γυάλας δηλητηρίου της μεγαλούπολης. Ο Χριστόφορος περνώντας από την είσοδο εισέπνευσε βαθιά προσκαλώντας όλα εκείνα τα ανακατεμένα αρώματα να καθαρίσουν τα πνευμόνια του. Έτσι έκανε κάθε μέρα γυρνώντας από το εργοστάσιο υφασμάτων όπου δούλευε. Απόψε φταίει ο γλυκός ήλιος που χάριζε ακόμη το φως του αν και απόγευμα; φταίει η κούραση; κοντοστάθηκε έξω από την είσοδο και άφησε το συλλογισμό του να πλανηθεί στο εσωτερικό. 
    Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα χωρίς να το καταλάβει σκαρφάλωνε τα ψηλά κάγκελα επιθυμώντας να θαυμάσει με τα ίδια του τα μάτια το μεγαλείο που έκρυβαν οι πέτρινοι τοίχοι. Περνώντας όμως από την άλλη πλευρά, κάπου πιάστηκε το παντελόνι του στα κάγκελα και έχασε την ισορροπία του. Ύστερα έπεσε και ένιωσε για λίγο σαν μπάλα, καθώς τυλιγμένο το σώμα του με κισσό κατρακύλησε δύο-τρεις φορές στο γρασίδι. Όταν σηκώθηκε άρχισε να τινάζει το φυτό από πάνω του, δυσκολεύτηκε λίγο γιατί σαν ιστός αράχνης είχε κολλήσει στα ρούχα του αλλά μετά από λίγο, ελεύθερος πια άρχισε να κάνει το γύρω του κήπου. 
    Ήταν μέσα του Απρίλη και όλα ήταν τόσο όμορφα. Το φως του ηλίου ζωντάνευε κάθε λουλούδι που με τη σειρά του χάριζε το άρωμα του στην ατμόσφαιρα. Για να ολοκληρώσει εκείνη τη μαγεία ήρθε και χάιδεψε μια φωνή τα αυτιά του Χριστόφορου. Εκείνος χωρίς να χάσει ευκαιρία την ακολούθησε σχεδόν υπνωτισμένος για να βρει μετά από λίγο μια γυναικεία μορφή να πλανιέται σαν αερικό ανάμεσα στα φυτά, να τραγουδάει, να χορεύει και κάπου κάπου να σκύβει και να κόβει κάποιο λουλούδι. 
    Φορούσε ένα μπλε φόρεμα μέχρι τα γόνατα και είχε ελεύθερα τα καστανά της μαλλιά να πέφτουν κυματιστά στους ώμους της. Αφού είχε φτιάξει ένα μικρό μπουκέτο από μαργαρίτες σταμάτησε και κάθισε σε ένα παγκάκι να ξεκουραστεί. Με απάλες γεμάτες χάρη κινήσεις άφησε στην άκρη τα λουλούδια, έπιασε ένα βιβλίο που ήταν ακουμπισμένο εκεί και άρχισε να διαβάζει. Ο Χριστόφορος έμεινε παγωμένος ακόμη να την κοιτάζει. 
    Το αεράκι που φυσούσε τώρα τρύπωνε κρυφά στο φόρεμα της κάνοντάς τον να παρακαλά να βρίσκεται στη θέση του. Να χαϊδεύει έστω και για λίγο το λευκό της δέρμα, να ανασηκώνει το φόρεμα λαίμαργο για τη σάρκα της, να κατασκηνώνει στους ήδη φανερωμένους ώμους της και να τυλίγεται στις μπούκλες των μαλλιών της. Παρακαλούσε να σήκωνε εκείνη τη στιγμή τα μάτια της από το βιβλίο για να κολυμπήσει μέσα τους. Μα τίποτα. 
    Πέρασαν ώρες που την κοίταζε, πέρασαν μέρες που κρυφά συνέχιζε να μπαίνει στον κήπο και να την παρακολουθεί, μα τίποτα. Ποτέ δεν έβρισκε το κουράγιο να την πλησιάσει, ούτε καν στα όνειρα του. 
Και όταν ήρθε ο χειμώνας, σταμάτησε να τη βλέπει. 

Ήταν ένας ίσκιος, που ζούσε και ανέπνεε γλυκές μελωδίες μαζί με τα πουλιά, χορό μαζί με το αεράκι και φως μαζί με τον ήλιο της άνοιξης.
~
*

14 σχόλια:

ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ είπε...

έτσι όπως το διάβαζα, μου ήρθε στον κήπο... στο πουλιά... στην άνοιξη... στον χορό... στον χειμώνα να χωθώ...

με τους ίσκιους, του κρυφτό να παίξω...

φιλί λουλούδι!

Kévin είπε...

Πολύ ομορφο...

Ανώνυμος είπε...

Μου άφησε μια αίσθηση ανολοκλήρωτου το πολύ όμορφο κείμενό σου. Αν κι αυτό αποτελεί μια τεχνική της συγγραφής. Να σε αφήνει με το "κάτι" τη γεύσης. Με το "σαν" του αρώματος.
Γιατί δεν της μίλησε ο Χριστόφορος; Από δειλία ή επειδή έμεινε εκστασιασμένος από την ομορφιά της;

Μου αρέσει η γραφή σου.
Μου αρέσει να σε διαβάζω.
Και φυσικά δεν είμαι ο μόνος.

Το γεγονός ότι αρέσουν σε πολλούς αυτά που γράφεις λέει πως πρέπει να συνεχίσεις να το κάνεις όποτε έχεις καιρό από τα διαβάσματά σου.

Ένα φιλί γιατί είσαι υπέροχη!

Κική Κωνσταντίνου είπε...

ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΣΥΓΓΡΑΦΗΣ???

ΕΓΩ ΘΑ ΤΟ ΕΛΕΓΑ ΣΚΕΤΟ ΣΥΓΓΡΑΦΗ!

ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ, ΟΤΑΝ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΖΩ ΝΟΜΙΖΑ ΠΩΣ ΗΤΑΝ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΒΙΒΛΙΟΥ ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΝΑ ΣΩ ΑΠΟ ΠΙΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΙΝΑΙ!

ΤΕΛΙΚΑ ΗΤΑΝ ΔΙΚΟ ΣΟΥ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΠΡΑΒΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ΣΤΕΛΝΩ ΟΛΟΨΥΧΑ!!!

Unknown είπε...

γλυκιά αλήθεια,
είσαι μια μελωδία που σε διαβάζω και σε χαίρομαι

μικρή, την καληνύχτα μου

Φόβος..... είπε...

Εσύ μυρίζεις τόσο όμορφα σε αυτόν τον κήπο; Μπορώ να σε μυρίσω;

Aerlyn0204 είπε...

Αχ με πηγες απο τον Ιανουαριο κατ'ευθειαν στην Ανοιξη που τοσο μου αρεσει και απο την ανια που βρισκομαι τωρα στο σκιρτημα του ερωτα! :) Πολυυυυυ ομορφο!!

Ἅ λ ς είπε...

ειναι πολυ ωραιο μικρη... και ποιηση και πεζο!! μια χαρα τα πας τελικα!!:))

Prisoned Soul είπε...

@ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ
Μύρισε, χόρεψε, τραγούδα, ζήσε και κρύψου στους ίσκιους...!
Θα σε βρω αφήνοντας φιλιά να ανοίγουν δρόμο μπροστά μου!!


@Κέβιν μου, χαίρομαι πολύ που σου άρεσε, και ακόμη περισσότερο που σε "ακούω" εδώ...
Φιλιά καλέ μου


@bd
Δεν μπορείς να πεις, ήταν πιο αισιόδοξο από το προηγούμενο :)
αλλά ναι, ανολοκλήρωτα συναισθήματα αφήνει...
ο Χριστόφορος δεν της μίλησε και για τους δύο λόγους που ανέφερες, εκστασιασμένος και δειλός... έχασε την ευκαιρία του αλλά κέρδισε αναμνήσεις γεμάτες εικόνες, μυρωδιές και χρώματα!!!
Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια, και γω χαίρομαι όταν με διαβάζουν άνθρωποι σαν κι εσένα, και τυχερή καθώς είμαι σε αυτό είναι αρκετοί εδώ και μου κρατούν συντροφιά στις απόπειρές μου...
Να σαι καλά γαλάζιε μου πρίγκηπα!!
Φιλιά γλυκά για μία όμορφη νύχτα!!!


@ΕΚΦΡΑΣΟΥ
Πάντα έτσι μου άρεσε να γράφω... ένα απόσπασμα και άλλο, κι άλλο....
με την έκταση ακόμη δεν τα πάω καλά αλλά είναι θέμα εξάσκησης!!
Χαίρομαι πολύυυ που σου άρεσε!!
Αν θες και έχεις χρόνο διάβασε και τις υπόλοιπες "Απόπειρες συγγραφής"
Δεν είναι πολλές αλλά υπάρχουν! :)
Φιλιά!!

Prisoned Soul είπε...

@meggie
Τόσο όμορφο αυτό που μου άφησες εδώ... μια μελωδία ε;
τι όμορφο...
και γω χαίρομαι που με διαβάζεις...
Σε φιλώ


@Φόβος.........
Ναι μπορείς, ανακατεμένη και χωμένη μέσα στα λουλούδια θα ξεχωρίσεις αν προσπαθήσεις τη δική μου μυρωδιά και γεύση, εγώ πάντως στο επιτρέπω
Φιλιά


@Aerlyn0204
Δεν είναι υπέροχο αυτό το αίσθημα που σαν την άνοιξη ανθίζει στην καρδιά μας;
Εγώ το λατρεύω και όσο το αισθάνομαι θα γράφω για να το υμνώ!!
Φιλάκια πολλά καλή μου!!


@Α λ ς
Ποίηση;
πεζό;
άγνωστες λέξεις... :Ρ
Απλά δεν έχω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και δεν θεωρώ ότι τα πάω καλά όπως λες...
Ευχαριστώ πολύ πάντως!!
Φιλάκια!

Nicotine είπε...

Θα ήθελα να έβλεπα τα μάτια της κοπέλας όταν διάβαζε αυτό βιβλίο..
Πολύ ωραία η περιγραφή σου και ακόμα ωραιότερο το συναίσθημα που άφησες στο τέλος.
Μπράβο Μαράκι
Φιλιά

Prisoned Soul είπε...

@aougare
Είμαι σίγουρη πως αν σήκωνε τα μάτια της και κοιταζόσασταν θα μένατε στήλες άλατος, και οι δύο...
δύο...
θα έβλεπες ακόμη μέσα στο βλέμμα της τις γραμμές του βιβλίου να ξεπηδούν.
Παραμύθι που θα ζωντανέψει ξαφνικά και μικρά ξωτικά που θα ξεκολλήσουν από το πράσινο των θάμνων και θα σας περικυκλώσουν, για να μη σταματήσει εκείνο το βλέμμα, να μείνει ενωμένο...
Μη λείψεις πολύ...
Σε φιλώ

Ηχώ είπε...

Χμ,

Άντε πάλι... τι θα γίνει με σένα μου λες;

Θα προτιμούσα να διάβαζα κάτι πιο χαρούμενο στο τέλος, έστω ένα κλεφτό βλέφαρο της κοπέλας στον Χριστόφορο για αρχή. Άλλωστε "πέρασαν ώρες που την κοίταζε, πέρασαν μέρες που κρυφά συνέχιζε να μπαίνει στον κήπο και να την παρακολουθεί, μα τίποτα"
Ε! Δεν γίνεται να μην έχει καταλάβει τίποτα...

"Ποτέ δεν έβρισκε το κουράγιο να την πλησιάσει, ούτε καν στα όνειρα του" Αυτό πάλι τι σημαίνει;

Αν πάλι αναφέρεσαι στις σκιές και μόνο... τότε το θέμα αλλάζει...

Φιλιά πολλά συνέχισε να μας ταξιδεύεις.!

Prisoned Soul είπε...

@WIND
Τι να πω τώρα... για να δικαιολογηθώ και μόνο θα πω ότι ήταν οι σκιές που έκαναν τη ζημιά, και εκείνες του κήπου, και η κοπέλα που μάγεψε τον Χριστόφορο... :)

Πού θα πάει... θα το δεις και το πιο αισιόδοξο!!!
Για να μη με μαλώνεις... ;)
Φιλιά