Τα δαιμόνια

Σμίλευε την πέτρα με απόκοσμα γρήγορους ρυθμούς,
το σκαρπέλο της πεταγόταν με μανία 
πάνω στην κρύα επιφάνεια
προς κάθε πιθανή κατεύθυνση


Χτύπαγε και χτύπαγε ασταμάτητα
καλύπτοντας κάθε άλλο θόρυβο
φτιάχνοντας έτσι ένα είδος μουσικής 
και γυμνή, κινούνταν εκστατικά στο ρυθμό του


Τα φτερά στην πλάτη της έμοιαζαν να απλώνονται 
στο σκοτεινό ουράνιο θόλο του υπογείου
και η αιχμή του βέλους που κρεμόταν απ' το λαιμό της
πετάριζε πάνω στο αλαβάστρινο στήθος της


Τα τέρατα ούρλιαζαν μέσα της
φώναζαν και απαιτούσαν την ολοκλήρωση
για να πάρουν αυτά, τα γκροτέσκο μορφή
να αποκτήσουν επιτέλους καρδιά


...ΤΑ ΔΑΙΜΟΝΙΑ...


Διάβαζα και διάβαζα,
κάθε σελίδα και όνειρο,
κάθε σελίδα και ανάγκη...
...για γραφή.


Όχι μέχρι να τελειώσω έλεγα.
Και τώρα τίποτα δε με κρατάει
τίποτα δεν τα κρατάει,
θέλουν πια από μέσα μου να βγουν


Γράμμα και ψίθυρος,
λέξη και δυναμώνει,
τελειώνει ο στίχος, και ουρλιαχτό.


Τα χέρια μου τρέχουν ακατάπαυστα
χτυπούν τα πλήκτρα με μανία
δημιουργούν θόρυβο 
να σκεπάσει τις κραυγές των δαιμονίων
ανώφελο


Το κεφάλι μου πάει να σπάσει
και οι φλέβες μου πετάγονται απ' το σώμα μου
έτοιμες να μου επιτεθούν
με αρχηγό την φυλακισμένη μου ψυχή
που απεγνωσμένα αναζητά τη διέξοδο
το κλειδί...
εμένα


Λαξεύω ψάχνοντας να βρω τον εαυτό μου,
θυσία να τον δώσω 
και ύστερα να ηρεμήσω


...για να ελευθερωθεί η ψυχή