Πέμπτη 12 Ιουλίου 2012

δόλια νερά

Με τύλιξε το πέπλο του μυστηρίου σου
ένιωθα να με τραβάς στα έγκατά σου
καθώς με κοίταζες μέσα απ΄τα δικά μου μάτια

Με καλούσαν η σεμνοτυφία και ο δόλος σου
σαν Σειρήνες μέσα στη νύχτα.

Να βυθιστώ
να χαθώ.

Κι όσο κι αν φανταζόμουν να ταράσσω 
και να ρυτιδιάζω την γαλήνιά σου όψη
τόσο εκείνος με έσφιγγε στην αγκαλιά του
Με κρατούσε δεμένη στη γη πλάι του

και σαν σταμάτησε, εγώ βούτηξα
δεν ήξερα κολύμπι
και αφέθηκα δίχως φόβο

Βυθίστηκα
χάθηκα.

6 σχόλια:

~reflection~ είπε...

Όπως ανεφερα και στον Υπέροχο Ναύτη της Γειτονιάς μας:

Ταξιδεύουμε ακόμη κι όταν ... ΒυθιΖόμαστε....

Τα ναυάγια στις Αγκαλιές,
ακομη κι όταν κρύβουν πνιγμούς,
είναι κομμάτια των Εφηβικών Προσευχών μας,
τότε που η Ψυχή βαφτιζόταν στην τόλμη του Θανατου!.....


;-))))

Ανώνυμος είπε...

Δένει υπέροχα με τη φωτο!!:)

Σε χαιρετώ γλυκιά αλήθεια!!:)

Unknown είπε...

Υπέροχο! Είναι απίστευτο να βλέπεις πού μπορεί να φτάσει η εξέλιξη ενός χαρισματικού ανθρώπου. Μοιάζει με κάτι βιντεάκια που γυρίζουν υπομονετικά κάποιοι σκηνοθέτες παρακολουθώντας με στημένη τη μηχανή τους επί μέρες την ανάπτυξη ενός όμορφου λουλουδιού και την μετεξέλιξή του από μπουμπούκι σε ολοκληρωμένο λουλούδι. Κι όλο αυτό μετά, προβάλλοντας το βίντεο, περνάει μπροστά από τα μάτια μας μέσα μερικά μαγικά δευτερόλεπτα...

Prisoned Soul είπε...

@SKPOYTZAKO
καλό καλοκαίρι και καλή ξεκούραση!!!!
Θα τα πούμε!!!

@~reflection~
Ευτυχώς για μένα ναι, ταξιδεύουμε και όταν βυθιζόμαστε...
δεν θα άντεχα ένα τέλος χωρίς ταξίδι, χωρίς αναμνήσεις.

@Ρασκόλνικοφ
Το ξέρω!! γι αυτό και τη διάλεξα φυσικά!!

@Spartan Oblivion
Δεν ήταν... δεν είμαι... δεν ξέρω αν τα έχασες, αλλά υπήρξαν πολύ καλύτερα, αυτό ήταν μια τελευταία ανάμνηση...
Το σχόλιό σου σε πρόδωσε να το ξέρεις...
Σε φιλώ

Aerlyn0204 είπε...

Εφιαλτης μου κανει...Ωραιο παντως... μου δημιουργεις εικονες παντα...Κι ας μπορει να ειναι εφιαλτικες...

Prisoned Soul είπε...

@Aerlyn0204
Εφιάλτης δε λες τίποτα... ακόμη τον βιώνω νομίζω...