Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

~Θα είμαι μαζί σου~

    Τα χέρια της έτρεμαν όταν πήρε το γράμμα στα χέρια της. Κάθε φορά έτρεμαν καθιστώντας τη ανήμπορη να ανοίξει το φάκελο. Εφτά χρόνια είχαν περάσει που, σαν σήμερα, τον αποχαιρετούσε στο λιμάνι. 
"Πρέπει να φύγω το ξέρεις, μη μου στενοχωριέσαι. Θα γυρίσω πλούσιος, θα παντρευτούμε και θα σε εχω βασίλισσα πάνω από το κεφάλι μου. Ό,τι θέλεις στα πόδια σου θα το έχεις." 
"Εγώ θέλω εσένα", του είχε πει με βουρκωμένα μάτια, "μη φύγεις, θα τα βγάλουμε πέρα μαζί, θα δουλέψουμε και οι δυο αν είναι ανάγκη. Μείνε μαζί μου αγάπη μου." 
Τώρα και τα δικά του μάτια ήταν υγρά, αλλά ο εγωισμός του τον έκανε ανένδοτο. Άπλωσε το χέρι του και τη χάιδεψε τρυφερά στο μάγουλο. Αφέθηκε και κείνη στο χάδι του και άφησε ελεύθερα τα δάκρυά της να κυλήσουν. Νιώθωντάς τα στα δάχτυλά του την τράβηξε κοντά του και την αγκάλιασε σφιχτά. Εκείνη άρχισε να κλαίει με λυγμούς και του ψέλλιζε: "Αντρέα μη φύγεις... μη φύγεις..." 
"Σσσς... Θα είμαι μαζί σου" της είπε χαϊδεύοντάς της τα μαλλιά για να ηρεμήσει. Και έφυγε. Δεν γύρισε να την κοιτάξει για να μην δει τα δικά του δάκρυα. Ύστερα από πέντε μέρες έλαβε το πρώτο του γράμμα.  


Και έτσι έκλεινε όλα του τα γράμματα. "... Είμαι μαζί σου" της έλεγε και εκείνη έπαιρνε δύναμη και χαμογελούσε μέσα από τα δάκρυα της. 
    Τώρα έσφιγγε το γράμμα του στο στήθος της και παρακαλούσε από μέσα της να είναι εκείνο που επιτέλους θα της έφερνε την είδηση του γυρισμού του. Αντί γι αυτό όμως ανοίγοντας το φάκελο αυτό που βρήκε ήταν ένα πεζό ποίημα. Το διάβασε και έβαλε τα κλάματα. Δεν μπορούσε να το εξηγήσει αλλά αυτές του οι λιγοστές λέξεις έδειχναν να έχουν μια βαθύτερη σημασία. Δεν ήταν όπως κάθε γράμμα που της έγραφε τα προβλήματα του, ή τον πόθο που έκαιγε για κείνη στην καρδιά του. Ένιωσε ξαφνικά αποκομμένη από κείνον και παρακαλούσε να μπορούσε να του στείλει κι εκείνη ένα γράμμα, να σιγουρευτεί ότι είναι καλά, να μάθει αν συνέβη κάτι. Να διώξει από την καρδιά της το άσχημο προαίσθημα που την έπνιγε. 
    Άνοιξε το ραδιόφωνο μήπως και την ηρεμήσει η μουσική. 
Έφυγες νωρίς, ούτε που πρόλαβα να αρχίσω. Έφυγες νωρίς... 
δεν άντεξε και άλλαξε απευθείας σταθμό. Ο επόμενος είχε ειδήσεις οπότε πήγε κι αυτόν να τον αλλάξει. 

...βούλιαξε στην είσοδο του Αμβρακικού κόλπου... 
άνοιξε απότομα τη φωνή και με κομμένη την ανάσα συνέχισε να ακούει. 
...χθες βράδυ ώρα 10μ. κατά την έξοδο του. Στάλθηκε αμέσως βοήθεια στο πλοίο της εμπορικής τοπικής γραμμής και οι περισσότεροι διασώθηκαν. Δυστυχώς 3 άντρες που βρίσκονταν στο αμπάρι του πλοίου εγκλωβίστηκαν και δεν κατάφεραν να βγουν. Οι ακόλουθοι θανόντες ονομάζονται: Γρηγόρης Πλακενης, Στέφανος Ορφανός και Αντρέας Χριστόπουλος. 
Στο άκουσμα του ονόματός του ένιωσε να χάνει τη γη κάτω απ' τα πόδια της. Σταδιακά το σώμα της μούδιασε και πριν το καταλάβει είχαν όλα μαυρίσει γύρω της. Ένιωσε να βυθίζεται απότομα και δεν μπορούσε να ανοίξει τα μάτια της. Ξαφνικά τον άκουσε. "θα είμαι μαζί σου" της έλεγε και με κείνη τη φράση βρήκε τις αισθήσεις της. 
    Σηκώθηκε γρήγορα, ντύθηκε και έφυγε. Πρώτη φορά έτρεχε τόσο γρήγορα. Τα δάκρυα που κυλούσαν απ τα μάτια της δεν προλάβαιναν να μείνουν στο πρόσωπο της παρά ταξίδευαν στον αέρα που σήκωνε η Ζωή στο διάβα της. Φτάνοντας στην προκυμαία δεν άντεξε το βάρος των συναισθημάτων της και γονάτισε. Έβγαλε το γράμμα από την τσέπη της και αφού το διάβασε μια τελευταία φορά, το πέταξε στη θάλασσα και έμεινε να το κοιτάει, να ρουφάει σιγά σιγά το νερό και να βουλιάζει και κείνο. 


~
*

34 σχόλια:

~reflection~ είπε...

Με ένα φιλί δημιουργειται το Συμπαν...
με ένα κλείσιμο των βλεφαρων γκρεμίζεται....


{γκρεμίστηκα.....και με είχες αφήσει στο πιο ψηλό σημείο της τροχιάς μου!...}

Ανώνυμος είπε...

Ανθρώπινο Sweetάκι. Πολύ ανθρώπινο. Αληθινό. Αφήνει στυφή γεύση όπως τα περισσότερα αληθινά πράγματα. Μου άρεσε πολύ. Την άλλη φορά όμως θα ήθελα από σένα να γράψεις κάτι πιο αισιόδοξο. Ξέρω ότι το έχεις. Μπορείς να το κάνεις με άνεση. Βάλε τις πιο γλυκές, τις πιο τρυφερές σου σκέψεις να οδηγούν το χέρι σου. Και θα δεις ότι θα βγει από μόνο του.

Χίλια φιλιά...

Ανώνυμος είπε...

Kι όμως, πιστεύω, πως η ιστορία τους δε τελείωσε.
Κάπου, κάπως ,κάποτε θα συναντηθούν...

Unknown είπε...

Τέλειο!
Αχ με έκανες να κλάψω Μαράκι μου!

Συνέχισε!!!

Φιλιά κ καλή εβδομάδα!

Γιαγιά Αντιγόνη είπε...

Σε συνάντησα σε ένα θέμα που ακόμα με ταράζει και ας μην είναι εδώ...
Πάντα φοβόμουν τα "περάσματα" του καραβιού του..

Ευχαριστώ.....

Aerlyn0204 είπε...

Ο θανατος μπορει να φαινεται ο χειροτερος χωρισμος,αλλα καθε χωρισμος ειναι σαν ενας μικρος θανατος...
Πολυ κριμα που αναγκαστικαν να χωρισουν ετσι...
Πολυ ομορφο ωστοσο,αν και ειμαι φαν των happy endings!
Φιλια και καλη εβδομαδα να εχουμε :)

Prisoned Soul είπε...

@Κάκια μου, όχι μη γκρεμιστείς...!
Εσένα ψηλά σε έχω βάλει και δε σε φτάνει κανείς να σε γκρεμίσει!

Σε φιλώ γλυκά!

Prisoned Soul είπε...

@Bd
χαίρομαι που σου άρεσε. Όσο για το πιο γλυκό, το πιο τρυφερό, το πιο αισιόδοξο... δεν ξέρω γιατί βγαίνει έτσι... δεν ξέρω αν έχω αυτό που λες...

φιλάκια και υπόσχεση ότι προσπαθήσω :)

Prisoned Soul είπε...

@Lilium
Και εγώ αυτό θέλω να πιστεύω και χαίρομαι που την έκανες εσύ αυτή την παρατήρηση και δεν χρειάστηκε να το πω εγώ!!

Φιλιά

Prisoned Soul είπε...

@Νατάσσα μου,
ε όχι και να κλαις!!
Χαίρομαι πολύ που σε άγγιξε αλλά με στενοχωρεί λίγο το αποτέλεσμα... :)
Ευχαριστώ και για τα καλά σου λόγια!

Φιλάκια πολλά και χαμογελαστά!

Prisoned Soul είπε...

@Γιαγιά Αντιγόνη,
λυπάμαι που η πρώτη σου φορά εδώ και σε τάραξε το θέμα...
Ελπίζω τα επόμενα να έρθουν πιο γλυκά και να σταθούν πλάι σου!!

Καλωσήρθες!

Prisoned Soul είπε...

@Aerlyn0204
Έδωσα μία υπόσχεση για happy ending την επόμενη φορά!!! :Ρ
Τώρα βέβαια δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω αλλά θα προσπαθήσω!!!

Ἅ λ ς είπε...

δν ξερω τι θα εκανα αν εχανα καποιον που μαγαπουσε ή που θα αγαπουσα τοσο πολυ.. ωρες ωρες η λογικη δεν υπακουει, οποτε για μενα το τελος "σου" ηταν αρκετα ψυχραιμο ...
αναποδη οπως παντα εγω..χεχε

Prisoned Soul είπε...

@Α λ ς
Στην "Φιλήδονη Νεράιδα" ο Σταύρος πέφτει στις φλόγες, εδώ στη σκέψη μου η Ζωή έπεσε στη θάλασσα... αλλά ήδη μερικοί θα αρχίσουν να αγανακτούν μαζί μου! πολλοί θάνατοι, πολλή μελαγχολία... :Ρ

Το γιατί δεν το ξέρω αλλά τι να κάνουμε...

ღ oneiremataღ είπε...

πολλές οι υποσχέσεις και τα λόγια που μιλάνε στην ψυχή των ερωτευμένων κι όμως η ίδια η ζωή άδικα, τα αφήνει να αιωρούνται απλά σε μια άλλη διάσταση και ποτέ να μην καταφέρνουν να προσεγγίζουν εκείνη του πραγματικού...ίσως τα όνειρα που γίναν εφιάλτες ξαφνικά να μπορέσουν με την ανάμνησή τους να διώξουν την πίκρα, αλλά πολύ δύσκολα... φεύγουν οι άνθρωποι, πολλές φορές χωρίς να το θέλουν κι οι στιγμές είναι εκείνες που μένουν να επιμένουν με τα παρηγορητικά τους ίχνη...
τόσο θλιμμένο γλυκιά μου αλήθεια το αποτύπωμά σου σήμερα, αλλά αληθινό και προβληματίζει υπογραμμίζοντας την αξία που οφείλουμε να αποδιδουμε στις στιγμές μας...πολλά φιλάκια :))))

Gaurakos είπε...

Και εγώ το πιστεύω ότι θα ξανά συναντηθούν. Είναι ωραίο να σε αγαπούν μα ακόμα περισσότερο να αγαπάς. Δεν χορταίνω να ακούω το No promises πάντα με συνοδεύει στην ανάγνωση του κάθε Posts σου.

Ο ΜΑΓΟΣ! είπε...

Ξύπνησα μες τον ύπνο μου
κι άκουσα δυο φωνές.
Η μια μου είπε ξέχνα την
κι πάψε πια να κλαις.
Μα η άλλη ήταν η δική σου
μες απ` του ύπνου του εφιάλτη τις γραμμές.
Μου λεγε αγάπη μου κοιμήσου
Θα μαι κοντά σου όταν με θες...

Τα χρόνια είναι αμέτρητα
μα είν` η ζωή μικρή.
Συνήθισα να σ` αγαπώ
συνήθισες κι εσύ.
Μα είναι τα χρόνια ένα δοχείο
ένα φθηνό ξενοδοχείο για δυο στιγμές.
Για να χωράει κάπου ο πόνος
τις νύχτες όταν μένω μόνος.
Τις σιωπές μου να μετράω
να σε θυμάμαι όταν πονάω να μου λες
Θα μαι κοντά σου όταν με θες...

Το παραμύθι τέλειωσε
κι αρχίζει η ζωή.
Αχ να ταν η αλήθεια σου
σαν ψέμα αληθινή.
Τι να την κάνω τη ζωή μου
στο παραμύθι θα τη ρίξω να πνιγεί.
Να παραμυθιαστεί η ψυχή μου,
να σε πιστέψει πάλι από την αρχή.
Να σε πιστεύει όταν μ` αγγίζεις,
τις νύχτες όταν ψιθυρίζεις όταν λες
Θα μαι κοντά σου όταν με θες...

Prisoned Soul είπε...

@ღ oneiremata ღ
Αυτό ακριβώς πρέπει να κάνουμε καλή μου! Να απολαύσουμε αυτές τις στιγμές, που μας προσφέρουν χαρά!!!

Prisoned Soul είπε...

@Gaurakos
Όμορφο τραγούδι πράγματι και η αγάπη υπέροχο πράγμα... Να αγαπάς και να αγαπιέσαι.

Prisoned Soul είπε...

@Μάγε μου,
Δύσκολο όταν έρχεσαι σε εκείνο το δίλημμα και δεν ξέρεις τι να κάνεις... μην ακούς εμένα όμως... μέχρι και στη μελαγχολία θέλω γλυκιά να είμαι, θα ναι άραγε μαζί σου...;

iliokamenos είπε...

κοίτα που συγκινήθηκα βραδιάτικα..άει στο καλό πανέμορφο....

Prisoned Soul είπε...

@iliokamenos
Σε ευχαριστώ πολύ καλέ μου!!!
Είναι πολύ σημαντικό για μένα να σε αγγίζει μια μικρή ιστοριούλα μου!

aspromavro είπε...

sweet truth παρόλο που δεν γράφω συχνά σχόλια, αυτό σου το κείμενο ήταν εξαιρετικό. μπράβο. μου άρεσε πολύ. όλη η δομή του

Prisoned Soul είπε...

@aspromavro
Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και το σχόλιο εδώ!

Να 'σαι καλά!
Καληνύχτα!

Νυχτερινή Πένα είπε...

Ωραία ιστορία, ρομαντική.
Μου αρέσει το γράψιμό σου, έχει μια προσωπική χροιά στην ιστορία αυτή. Συνέχισε να γράφεις.

Prisoned Soul είπε...

@Νυχτερινή Πένα
Πάντα σε ότι γράφω αφήνω ένα μικρό κομμάτι του εαυτού μου. Μία, σκέψη, μία πράξη, ένας λόγος, κάτι θα είναι δικό μου...

Συνεχίζω αυτό είναι το μόνο σίγουρο

Σε ευχαριστώ

Ηχώ είπε...

Από τις πιο όμορφες ιστορίες αγάπης που έχω διαβάσει έως τώρα. Αν και λίγο μελαγχολική με ανάμικτα συναισθήματα που σου αφήνει μια πικρή γεύση στο στόμα τα γράμματα δεν παύουν να είναι πολύ ερωτικά.

Φιλιά Πολλά

Prisoned Soul είπε...

@WIND
Έτσι είναι, αφήνει πικρία στο τέλος και απορώ κι εγώ γιατί; γιατί γράφω έτσι; είμαι χαρούμενη, ερωτευμένη, αλλά γράφω μελαγχολικά... γιατί;

Ηχώ είπε...

Γιατί ε;

Χμμμ...

Ίσως γιατί το να είσαι ερωτευμένος δεν απέχει και πολύ από το να είσαι και τρελός (μαζί) με την καλή την έννοια μην παρεξηγηθώ...

Άσε που τον πρώτο λόγο στον αληθινό έρωτα τον έχει η καρδιά και όχι το μυαλό...
Η καρδιά μας είναι τόσο ευαίσθητη όταν είμαστε ερωτευμένοι που φοβάται να δήξει ότι είναι χαρούμενη μην τυχόν και γκρεμιστεί η τόση αγάπη και ευτυχία που νιώθει, γι΄αυτό και χτυπάει μελαγχολικά, από ένστικτο...

Καλό είναι αυτό, μας κάνει να εκτιμάμε ότι έχουμε δίπλα μας ακόμα πιο πολύ...

Αυτή είναι η δική μου γνώμη...

Φιλιά γλυκιά μου αλήθεια συνέχισε έτσι ακριβώς όπως είσαι, άλλωστε γι αυτό που είσαι είμαστε όλοι εδώ.!

Prisoned Soul είπε...

@WIND
Ναι ε;
σε ευχαριστώ καλή μου, τη χρειαζόμουν την εξήγηση γιατί και άλλοι απορούν και δεν ξέρω τι να πω...
Να σαι καλά.!!!

Κική Κωνσταντίνου είπε...

Είναι εξαιρετικό!!! Με έκανες να συγκινηθώ και να νιωσω το καθετί που περιέγραφες! Μπράβο σου!

Κική Κωνσταντίνου είπε...

Ξέρεις... θα ήθελα αν φυσικά συμφωνείς και εσύ να το αναδημοσιεύσω και εγώ στο δικό μου blog... εννοείτε βέβαια πως θα αναφέρω και τη πηγή! :)

Βασικά δεν έχω πολλούς αναγνώστες για να το προωθήσω, εσύ έχεις πολλούς περισσότερους, απλά θα ήθελα να "κοσμίσω" με αυτό το κείμενο το "σπιτικό" μου γιατί πραγματικά την "ερωτεύτηκα" αυτή σου την ιστορία!

Prisoned Soul είπε...

@ΕΚΦΡΑΣΟΥ
Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε και ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Το κείμενο από τη στιγμή που το έχω εδώ πρέπει να ξεπεράσω εντελώς τον φόβο της κριτικής και να καταλάβω πως εφόσον το δημοσίευσα θα το διαβάσουν και άλλοι, άσε που μου το ζήτησες και πολύ ευγενικά οπότε δεν μπορώ να σου αρνηθώ την αναδημοσίευση...! :)

Κική Κωνσταντίνου είπε...

Σ' ευχαριστώ πολύ!!! :)