Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2014

Αλκοόλ


Καίει στο στήθος το αλκοόλ.
Κυλούν βουβά τα δάκρυα απ' τα μάτια
Κλεισμένα νιάτα, 
σε μπουκάλι αδειανό.


Γουλιά γουλιά 
και θολώνει το βλέμμα.
Γουλιά γουλιά 
και αταξία στο μυαλό.


(Μ)Πλέξαν οι μοίρες επιθυμίες και θύμισες κουβάρι.
Για να μη βρω γιατρειά ούτε στον ύπνο που χάρισε η ζάλη.

Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2014

Δεν ξέρεις ποιον να εμπιστευτείς

Πώς ανοίγεσαι;
Σε έναν άγγελο με κόκκινα φτερά,
διαβόλου αξιώματα


Πόσο εύκολο είναι να αφεθείς;
Στον ξένο που απρόσμενα σου προσφέρει θαλπωρή
Σε κείνον που στο βλέμμα του αντανακλάσε μόνο εσύ.
Ούτε ίχνος της δικής του ζωής, ψυχής.


Πόσο εύκολο είναι;
Πόσο σωστό είναι;


Δεν ξέρεις ποιον να εμπιστευτείς.

Κι αν το κάνεις;
Πώς; πώς κάνεις πίσω
όταν τα φτερά μαυρίσουν
και ανοίξουν πιο μεγάλα και σε τυλίξουν,
σε πνίξουν.




Πώς κάνεις πίσω;
Πώς θα σώσεις τον εαυτό σου;

Δεν παίρνεις τη ζωή στα χέρια σου
όταν αποφασίζεις για το τέλος της.
Μάθε να πολεμάς, να ζεις.

Εσύ και μόνο εσύ μπορείς να κλείσεις τις πληγές σου.
Οι άλλοι μόνο προσωρινά θα τις καλύψουν
φυσώντας αστερόσκονη στα μάτια, τη λήθη.
Πριν άλλες, βαθύτερες σου ανοίξουν στο σώμα.

Εσύ και μόνο εσύ, πλήρως θα τις μπαλώσεις.
Κανενός άλλου δεν είναι αληθινή η προσφορά

 
Εμπιστοσύνη μη δείξεις πουθενά.

Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2014

η ζωή...


Γραμμένη σε βιβλίο η ζωή
Κάθε άνθρωπος και στιγμή
νέο κεφάλαιο
Το μελάνι ανεξίτηλο, οι σελίδες άτρωτες
σε μανιασμένα ξεσπάσματα,
που ζητούν να τις κάψουν ή να τις σκίσουν
Εκλιπαρώντας έτσι πονεμένες μνήμες να σβήσουν.


Αποτυπωμένη σε δέντρο η ζωή
Κάθε άνθρωπος και στιγμή
ένας ακόμη κύκλος στα βάθη του κορμού του,
ένα ακόμη κλαδί να απλώνεται ψηλά, τα όνειρά του.
Διαλύονται εκείνα, σπάνε τα κλαδιά
Επιθυμεί η ψυχή να μπολιάσει αλλού από την αρχή
και ρίχνει με ορμή τσεκούρι κοφτερό
στις πληγές της.
Φάρμακο φωτιάς το ατσάλι, που καυτηριάζει
φανερώνοντας όμως έτσι τους κύκλους,
χαραγμένους για πάντα στην καρδιά

και στο νου...


Γιατί παρότι θέλησα να φύγω,
να σβήσω καθετί,
η μνήμη και το σώμα μου έτρεξαν ξωπίσω μου
ουρλιάζοντας, δε μπορείς!!