Ιδέες και εμπνεύσεις,
ατελείωτες, παρατημενες, μισές,
κρεμασμένες στην άκρη του μυαλού,
ξεχασμένες.
Να βασανίζονται σε κλειδωμένα κατάστιχα
που ποτέ δεν ανοίγουν,
ποτέ δεν γράφονται,
ποτέ δεν ολοκληρώνονται.
Να μαραίνονται και να θολώνουν καθώς ολοένα ξεχνιούνται.
Τις πιάνω απο το χέρι,
αν και αργά το ξέρω,
δεν με θυμούνται...
Αλλά γραπώνονται πάνω μου
για να βγουν στην επιφάνεια,
να κατασπαράξουν το μυαλό,
την έμπνευση,
τους νευρώνες
που κινούν το χέρι μου και γράφει.
Και έρχονται,
με περικυκλώνουν κοιτώντας με βαθιά στα μάτια,
προσπαθώντας να βρουν την πηγή που τις γέννησε,
διέξοδο στη μάταιη αρχή τους
και την ατέρμονη προσμονή της ολοκλήρωσης.
Ποιος θα με σώσει από τα σάπια σώματά τους;
εκείνα που δεν έθρεψα και πριν γεννηθούν έθαψα;
τα μάτια τους δρόμοι για τη μήτρα της δημιουργίας,
το κλάμα τους λεπίδι άμβλωσης που τα ξεσκίζει από τα σωθικά μου
Πώς θα σωθώ;
Από εκείνο το φως στην άκρη της σπηλιάς,
από εκείνον τον ήλιο,
το τέλος που η ίδια θα βάλω σε αυτές που εγκατέλειψα.
re-cycle
