Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

Μάθε μου λοιπόν να ξεχνώ

Άτυχος αυτός που ζει από τη μνήμη του
περπατά σε δρόμους κιτρινισμένες σελίδες ημερολογίου 
Έχει μάθει πια κάθε στροφή και γωνιά 
κάθε πράξης συνέπεια και αποτέλεσμα. 
Χωρίς πραγματικά να προχωρά 
και σε λαβύρινθο ατελείωτο μυαλού να τριγυρνά 
άτυχος αυτός, καταδικασμένος... 

Τυχερός εκείνος που να θυμάται παύει 
Φυλαχτό των παλιών οι αναμνήσεις να χάνονται 
κάθε μέρα και ευκαιρία κατάκτησης 
νέων δρόμων, στιγμών 
ζωής απρόσκοπτης 
τυχερός εκείνος, ελεύθερος... 

Μάθε μου λοιπόν να ξεχνώ 
όλα εκείνα που περιστασιακά με πληγώνουν 
Το παρελθόν που ζωντανεύει  και με τυλίγει σφιχτά. 
Γιατί προχωρώ δε σταματάω
στα εμπόδια, αλλά τα όνειρα που δεν ελέγχω 
με πάνε πίσω. 

Μάθε μου λοιπόν να ξεχνώ 
για να εκτίμησω περισσότερο τα καινούρια που θα ρθουν 
για να απολαύσω πιο δυνατά τις στιγμές 
της αγάπης, του έρωτα 
των γλυκών ημερών μου μαζί του. 

Μάθε μου λοιπόν να ξεχνώ...

Τετάρτη 25 Μαΐου 2011

Ήταν ένα όνειρο....

Με κατέκλυσε ένα αίσθημα φόβου, δέους και ενθουσιασμού μαζί.
Χωρίς να τρέχω οι ανάσες μου έγιναν πιο γρήγορες και κοφτές,
είχα λαχανιασει και το οξυγόνο που ανέδυαν τα δέντρα θέλησε να κυριαρχήσει στα πνευμόνια μου.
Αυτό το μέρος για κάποιους θα φαινόταν απρόσιτο, αφιλόξενο,
τα κτίρια του άψυχα και κενά,
στα μάτια μου όμως φάνταζε ολοζώντανο,
με τοίχους νοτισμένους ιστορία, θέληση, θάρρος και δύναμη
που ανυπομονούσα να λάβω.